Η κατάσταση μοιάζει να έχει ξεφύγει. Όχι απλώς εκτός ελέγχου, αλλά εκτός λογικής. Τον Σεπτέμβριο του 2021, με τυμπανοκρουσίες και στήριξη κυβερνητικών μηχανισμών, η νέα διοίκηση της ΕΟΚ παρουσιάστηκε ως ο λευκός ιππότης που θα καθάριζε το ελληνικό μπάσκετ. Μπήκαν με σημαία τη διαφάνεια και το "restart". Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, το μόνο που καθάρισε ήταν το ταλέντο — από προσώπου γης.
Η αποτυχία είναι όχι απλώς πασιφανής, αλλά πλέον... πανηγυρική. Εθνικές ομάδες σε ελεύθερη πτώση, η διαιτησία σε βαθύ σκοτάδι — κυριολεκτικά, αφού οι ορισμοί γίνονται νύχτα — και οι αξιολογήσεις θυμίζουν επιτροπή… Eurovision.
Δικαστικές αποφάσεις χαρακτηρίζουν την ΚΕΔ παράνομη. Νομικοί μιλούν για εγκληματική οργάνωση. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει "σύστημα", αλλά πόσες ακόμα ήττες χρειάζονται για να το παραδεχτούν και οι πιο δύσπιστοι.
Η πρόσληψη δεκάδων ατόμων σε ρόλους που κανείς δεν ελέγχει, οι παρεμβάσεις με “ελληνικά διαβατήρια” fast track και το επικοινωνιακό κουκούλωμα κάθε κριτικής, συνθέτουν ένα τοξικό περιβάλλον. Όχι απλώς προβληματικό, αλλά επικίνδυνο.
Το ελληνικό μπάσκετ δεν χρειάζεται άλλο μακιγιάζ. Χρειάζεται reset. Όχι με λογικές “σουλτανάτου”, αλλά με πραγματική λογοδοσία. Γιατί όταν ένα δημόσιο αγαθό μετατρέπεται σε ιδιοκτησία, η μπάλα παύει να πηγαίνει στο καλάθι. Και καταλήγει στα σκουπίδια.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Αναρτήσεις
