Στην ΕΣΚΑΣΕ, το καλοκαίρι δεν είναι μόνο καυτό λόγω θερμοκρασίας. Είναι και πολιτικά… εκρηκτικό. Ένας εσωτερικός εμφύλιος έχει ξεσπάσει, με πρωταγωνιστές τους Ηλία Μπουρμά και Βασίλη Φλώτσιο, σε ένα σκηνικό που φέρνει περισσότερο σε σενάριο σειράς στο Netflix παρά σε διοικητική διαδικασία τοπικής ένωσης.
Η νέα διοίκηση της ΕΣΚΑΣΕ, με τον Φλώτσιο στο τιμόνι, κινήθηκε γρήγορα: αμέσως μετά την εκλογή του προεδρείου, όρισε τα μέλη της νέας Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας. Μια ΚΕΔ με μπροστάρη τον παλιό διαιτητή Α1, Αλ. Κοτσιμπό και τον Μ. Χουγιάζο. Όμως, αυτό το σχήμα φαίνεται να μην αρέσει καθόλου στην ΕΟΚ και κυρίως στον Βαγγέλη Λιόλιο.
Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, που έχει αποδείξει πως θέλει να ελέγχει ασφυκτικά κάθε σπιθαμή διαιτητικής δράσης στην επικράτεια, δεν επιθυμεί την επιστροφή του Κοτσιμπού αλλά και τη διακυβέρνηση Φλώτσιου. Μέσω του Ηλία Μπουρμά, επιχειρεί να μπλοκάρει την εκλογή της ΚΕΔ, ζητώντας αυξημένη πλειοψηφία και… φωτογραφίζοντας τη διατήρηση του νυν επικεφαλής Χριστοδούλου.
Αποτέλεσμα; Δύο ΚΕΔ στην ίδια Ένωση! Από τη μία η ΚΕΔ «Φλώτσιου – Κοτσιμπού» και από την άλλη η ΚΕΔ «Μπουρμά – Χριστοδούλου». Ο Σύνδεσμος Διαιτητών ΕΣΚΑΣΕ, διατηρώντας πιστή γραμμή με την ΕΟΚ (και άρα με τον Λιόλιο), δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις Φλώτσιου και συντάσσεται με την πλευρά Χριστοδούλου.
Πρόκειται για γελοιότητες άνευ προηγουμένου, με τη διαιτησία σε ρόλο ομήρου και την τοπική αυτονομία των ενώσεων να μπαίνει στο συρτάρι. Η ΕΣΚΑΣΕ έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, με το ερώτημα να παραμένει αναπάντητο: ποιος πραγματικά διοικεί; Η εκλεγμένη πλειοψηφία της Ένωσης ή η μειοψηφία που θέλει να επιβάλλει ο Λιόλιος;
Κι αν κάποτε η ΚΕΔ ήταν ένα σώμα με θεσμικό κύρος, σήμερα γίνεται αντικείμενο μικροπολιτικών ελιγμών, προσώπων που θέλουν να ελέγχουν τα πάντα. Ο Βαγγέλης Λιόλιος, ενώ μιλά για εξυγίανση, φαίνεται να λειτουργεί κατά το δοκούν: όπου χάνει, επιδιώκει να ξαναμοιραστεί η τράπουλα. Όπου του ξεφεύγουν οι ισορροπίες, μπαίνει το «μακρύ χέρι» της ΕΟΚ να τις διορθώσει.
Το κακό; Πέρα από τις θεσμικές εκτροπές, ο πραγματικός χαμένος είναι η διαιτησία και κατ’ επέκταση το ίδιο το άθλημα. Γιατί όταν οι διαιτητές γίνονται εργαλεία εξουσίας, δεν σφυρίζουν πια για το καλό του παιχνιδιού. Σφυρίζουν για το ποιος τους όρισε. Και τότε, η αξιοπιστία βγαίνει εκτός γηπέδου...
Αναρτήσεις
