Καλό ταξίδι, φίλε Τάσο...

Πάνε 25 χρόνια που τον γνώρισα. Αγαπούσε με πάθος το μπάσκετ και τον αθλητισμό ευρύτερα, τη γνώση και τη μόρφωση και το απόδειξε με το πέρασμα των χρόνων. Υπερδραστήριος, αγαπητός σε όλους, κατάφερε να βγάλει μεγαλύτερος το πανεπιστήμιο αλλά και να πάρει το μεταπτυχιακό του τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μιλούσαμε τακτικά με τον...
Τάσο Λιάλιο, πρώην γενικό γραμματέα του συνδέσμου κριτών Αττικής και πρόεδρο του συνδέσμου φίλων κλασικού αθλητισμού. Θυμάμαι όταν με είδε στη λίστα των επιτυγχόντων φοιτητών στο πανεπιστήμιο επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί μου και μου ζήτησε συνάντηση ως πρόεδρος των αποφοίτων. Βρεθήκαμε κάπου στο Χαλάνδρι και μου έδωσε τόμους από βιβλία για να με βοηθήσει, δεδομένου ότι φοιτούσαμε στο ίδιο τμήμα. "Θα μου φέρεις πίσω τα βιβλία μόλις πάρεις το πτυχίο σου" μου είπε και μετά από κάμποσα χρόνια του τα επέστρεψα. Γεγονός ήταν ότι με βοήθησαν σε σημαντικό βαθμό να αποφοιτήσω.
"Τώρα πρέπει να κοιτάξεις να μπεις και σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα..." μου είπε, καθώς και ο ίδιος είχε ξεκινήσει. "Αλήθεια, το μπάσκετ πως πάει, τι κάνουν οι κριτές, οι διαιτητές;" με ρωτούσε συνεχώς, παρ' ότι είχε εγκαταλείψει το χώρο και συμμετείχε ενεργά στον κλασσικό αθλητισμό.
Πριν από το Πάσχα μιλήσαμε ξανά στο τηλέφωνο για πολλά και διάφορα θέματα, κυρίως όμως για τον αθλητισμό και είπαμε να συναντηθούμε στο κέντρο της Αθήνας, όπου ήταν και τα γραφεία του συνδέσμου. Ο Τάσος, όμως έφυγε τις ημέρες του Πάσχα για τον παράδεισο, βυθίζοντας στη θλίψη όλους εμάς που τον γνωρίζαμε αλλά και ευρύτερα το χώρο του αθλητισμού. Σημαντική η απώλεια του, δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει στο χώρο.
Φίλε, Τάσο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει...
Αρτ.