Μια ακόμα βράβευση: Τίμησε ο Γρυπιώτης τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ε, και; (όχι άλλο ...1987 μπουχτίσαμε...)

Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει, αναφέρει η λαϊκή ρήση. Ε, ας ξεχάσουμε τον άθλο του 1987 για να το ξαναζήσουμε πάλι, λέμε εμείς. Να σας πούμε την αλήθεια; Έχουμε μπουχτίσει πλέον, από το 1987. Όχι άλλο 1987... Έχουμε κολλήσει κοτζάμ μπάσκετ σε ένα έτος, στο 1987, λες και δεν υπήρχαν άλλα που έβγαλαν παικταράδες. 

Μας θυμίζει τους παππούδες μας που λένε κάθε τρις και λίγο τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες. Νισάφι πια...

Για να μην παρεξηγούμαστε: Καλώς τιμούμε όλα τα μέλη του 1987, καλώς ονοματοδοτούμε γήπεδα αλλά υπάρχουν κι άλλοι παικταράδες να τιμήσουμε και να δώσουμε τα ονόματα τους στα γήπεδα. 

Τι σόι μπάσκετ έχουμε, που μένουμε στους ίδιους και στους ίδιους.

Πριν αλλά και μετά το 1987 βγάλαμε παικταράδες, αλλά εμείς πάμε στα σίγουρα. 

Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, όπως κι άλλοι παίκτες του 1987, πρόσφεραν στο μπάσκετ αλλά και η Ελλάδα πρόσφερε και σ' αυτούς. 

Χρήματα πήραν, δόξα πήραν, δυναμική απόκτησαν, γήπεδα ονοματοδότησαν.

Δεν πρέπει να τιμήσουμε κι άλλους παίκτες, κι άλλους προπονητές;

Δηλαδή το ελληνικό μπάσκετ ξεκινάει και σταματάει σ' αυτούς τους δύο παίκτες;

Πάει η ΕΟΚ και διοργανώνει δεξίωση προς τιμή της ομάδας του 1987.

Γιατί;

Η ομάδα του 2005 γιατί δεν δικαιούται δεξίωση; Αυτή που πήγε στην Ιαπωνία για το Παγκόσμιο;

Για να μην πούμε για την εφήβων που τρέλανε κόσμο το 2005 στο παγκόσμιο.

Ε, όχι άλλο ...1987. Η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ διαθέτει κι άλλες επιτυχίες, έχει κι αλλους παίκτες που αξίζουν την προσοχή μας.