Η επιστολή του γιου - αθλητή στον πατέρα του... (αφιερωμένο στους γονείς που πασχίζουν να κάνουν το παιδί τους έναν υπέροχο άνθρωπο...)

Γιος έστειλε στον πατέρα επιστολή για τον τρόπο που τον αντιμετωπίζει. Για τον τρόπο που σκέφτεται και για τον τρόπο που ενεργεί. Για τον τρόπο που του φέρεται. "Αγαπημένε μου πατέρα, δεν ξέρω πώς να στο πω...
Σίγουρα πιστεύεις ότι το κάνεις για το καλό μου, αλλά δεν μπορώ να μην αισθάνομαι άσχημα, να μην αισθάνομαι παράξενα. Μου έκανες δώρο μια μπάλα μπάσκετ, ενώ καλά-καλά δεν είχα αρχίσει να περπατάω. Ακόμα δεν είχε ξεκινήσει το σχολείο και με έγραψες στην ομάδα...

Μου αρέσει να προπονούμαι μέσα στην εβδομάδα, να κάνω πλάκες με τους φίλους μου και να παίζω τις Κυριακές, όπως κάνουν οι μεγάλοι μπασκετμπολίστες. Αλλά όταν έρχεσαι στο γήπεδο δεν ξέρω.... δεν είναι όπως πρώτα.

Πλέον δεν με χειροκροτείς όταν τελειώνει ο αγώνας, ούτε μου παίρνεις έναν χυμό και ένα σάντουιτς. Πηγαίνεις στην κερκίδα και σκέφτεσαι ότι όλοι είναι εχθροί, βρίζεις τους διαιτητές, τους προπονητές, τους αθλητές, τους γονείς.

Γιατί άλλαξες μπαμπά; Νομίζω ότι υποφέρεις και δεν καταλαβαίνω τον λόγο...

Μου επαναλαμβάνεις ότι είμαι ο καλύτερος, ότι οι υπόλοιποι δεν αξίζουν τίποτε μπροστά μου, και όποιος έχει αντίθετη γνώμη, κάνει λάθος και ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η νίκη.

Αυτός ο προπονητής που λες ότι είναι ανίκανος, είναι φίλος μου, είναι αυτός που μου μαθαίνει να διασκεδάζω παίζοντας.

Το παιδί που μπήκε την περασμένη εβδομάδα στη θέση μου, θυμάσαι; Ναι, αυτός που κριτίκαρες σε όλο το παιχνίδι, γιατί, όπως λες, δεν κάνει ούτε για να μου κουβαλάει την τσάντα! Αυτό το παιδί είναι στην τάξη μου. Οταν τον είδα τη Δευτέρα ντράπηκα...

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω. Κάποιες φορές πιστεύω ότι δεν έχω την ποιότητα που χρειάζεται για να γίνω επαγγελματίας και να κερδίσω εκατομμύρια, όπως ονειρεύεσαι...

Με καταπιέζεις. Εχω σκεφτεί ακόμα και να τα παρατήσω, αλλά μου αρέσει τόσο το μπάσκετ...

Μπαμπά, σε παρακαλώ, μη με αναγκάσεις να σου πω ότι δεν θέλω να έρχεσαι να μη βλέπεις να παίζω μπάσκετ"!