Κάθε πικραμένος διαμαρτύρεται για τη διαιτησία!!! (τι διαιτησία θέλουμε επιτέλους να έχουμε...)

Κουτσοί - στραβοί διαμαρτύρονται για τα σφυρίγματα των διαιτητών!!! Ο Γιαννάκης φωνάζει γιατί αποβλήθηκε, αν και ο ίδιος έκανε τα αδύνατα - δυνατά να συμβεί και αποδοκιμάστηκε από φιλάθλους, ο Καλαμπάκος παραπονιέται, ο Ηρακλής μονίμως...
όταν χάνει γκρινιάζει, η Αγιά δεν πληρώνει τους διαιτητές επειδή δεν την έπαιξαν καλά και γενικά, γίνεται προσπάθεια να μεταφέρουν παράγοντες, παίκτες και προπονητές τις ευθύνες στους διαιτητές.

Είναι σωστό; Απόλυτα, διότι εδώ στο Ελλάντα αυτό κάναμε όλα αυτά χρόνια. Τη δική μας καμπούρα δεν την βλέπουμε, ενώ δεν μας πειράζει στο ελάχιστο να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα.

Γνωστά όλα αυτά...

Ήρθε η οικονομική, ηθική και ψυχολογική κατάρρευση, αλλά το χούι φεύγει τελευταίο.

Ευθύνεται ο Σόιμπλε, η Άγκελα, το μνημόνιο και όχι, εμείς οι ίδιοι. Εμείς, δηλαδή, δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης;

Και για να εξηγούμαστε: Ούτε όλοι έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης, ούτε όλοι τα φάγαμε μαζί.

Για τη νοοτροπία και την κουλτούρα του νεοΈλληνα, ομιλούμε.

Και εμείς δεν λέμε ότι οι διαιτητές δεν έχουν μερίδιο ευθύνης, αλλά λέμε το απλό.

Τι είναι ο διαιτητής; Καθίστε και μελετήστε το. Είναι ένας υπάλληλος, ιδιωτικός, δημόσιος ή ελεύθερος επαγγελματίας που έχει πάρεργο τη διαιτησία.

Ουσιαστικά το μπάσκετ αποτελεί απασχόληση δευτερεύουσας σημασίας, έστω κι αν λαμβάνουν στην Α1 χρήματα που ίσως, να ξεπερνούν αυτά του βασικού τους επαγγέλματος.

Τα μέλη της ΚΕΔ, από την άλλη, λαμβάνουν μόνο τα οδοιπορικά τους αλλά και τα 80αρια από το κομισαριλίκι. Σύνολο, 320 ευρώ μηνιαίως.

Άρα, για να ανακεφαλαιώνουμε: Σε ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα όπου οι παίκτες και οι προπονητές δίνονται "ψυχή τε σώμα" στο μπάσκετ, που πληρώνονται αρκετοί αδρά κι άλλοι ως επαγγελματίες, έχουμε τους διαιτητές που ούτε επαγγελματίες είναι στη συντριπτική πλειονότητα, ούτε ασχολούνται νυχθημερόν με τη βελτίωσή τους.

Όταν λέμε ότι δεν είναι επαγγελματίες εννοούμε ως νοοτροπία και ως συνείδηση. Πολλοί απ' αυτούς ασχολούνται με τη διαιτησία μόνο όταν σφυρίζουν και άντε και στα σεμινάρια. Όλο τον άλλο χρόνο, πιθανότατα, να μην ασχολούνται.

Μετρημένοι στα δάχτυλα των δυο χεριών είναι οι διαιτητές που γυμνάζονται καθημερινά, που ενημερώνονται για τις αλλαγές των κανονισμών, που βλέπουν παιχνίδια των προσεχών ομάδων που θα σφυρίξουν αλλά και που παρακολούθησαν το παιχνίδι που μόλις διεύθυναν!!!

Χωρίς πλάκα, τώρα, πολλοί - μα πολλοί ρέφερις δεν έχουν δει τον εαυτό τους να σφυρίζει, είτε διότι δεν μπορούν να πληρώσουν το DVD στις πιο χαμηλές κατηγορίες, είτε επειδή δεν ενδιαφέρονται να το δουν!!! Χάσιμο χρόνου το θεωρούν...

Και να σας πούμε και το άλλο; Στο επιμορφωτικό σεμινάριο του Οκτωβρίου, αντί οι ρέφερις να ασχοληθούν μόνο με την αύξηση του διαιτητικού επιπέδου, κάποιοι ασχολήθηκαν με το αν ήταν ζεστό το φαγητό, αν το στρώμα ήταν νερού, αν το μαξιλάρι ήταν πουπουλένιο κι αν θα πάρουν περισσότερους αγώνες και χρήματα!!!

Αντί να προτείνουν πως θα βελτιωθεί το επίπεδο της διαιτησίας, αυτοί έκαναν τη μικροπολιτική τους εις βάρος των συναδέλφων τους.

Θέλετε κι άλλα; Πολλοί κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους προέδρους και τους προπονητές, αλλά και πολιτική μέσα στο παρκέ.

Αυτή είναι η αλήθεια και την καταγράφουμε, όμως...

• Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι φορείς για να βελτιώσουν το επίπεδο της διαιτησίας;  
• Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι φορείς για να αυξήσουν τη δυναμική των ρέφερις;
• Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια για να τους "λύσουν τα χέρια" στα απλά πράγματα;

Απολύτως τίποτα... 

Νομίζετε ότι το παν είναι ο αριθμός των διαιτητών σε κάθε κατηγορία;

Δεν μετράει η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Αυτό που πρέπει να πουν ότι θα παίζουν οι καλύτεροι διαιτητές από κάθε κατηγορία. Απλά πράγματα.

Εκατόν - πενήντα ρέφερις να είναι στον πίνακα της Α1, το θέμα είναι να παίζουν οι καλύτεροι.

Ποιοι είναι αυτοί; Αυτό θα κριθεί από τα μέλη της ΚΕΔ, που θα πάρουν πάνω τους και την ευθύνη.

Και θα επιτύχουν αν οι επιλογές είναι σωστές, ενώ θα αποτύχουν και θα αποχωρήσουν αν είναι λάθος.

Τα ποιοτικά κριτήρια είναι το βασικό κομμάτι για τη διαιτησία και όχι τα ποσοτικά.

Διότι, υπάρχουν διεθνείς που είναι χειρότεροι από έμπειρους διαιτητές και νεαρότεροι που είναι καλύτεροι από τους έμπειρους.

Η σωστή διαχείριση είναι αυτό που χρειάζεται και ο σεβασμός στους διαιτητές από τους παίκτες, προπονητές και παράγοντες.

Όπως κάθε παίκτης αστοχεί, δίνει λάθος πάσα, χάνει την μπάλα μέσα από τα χέρια του, έτσι και ο διαιτητής μπορεί να κάνει λάθος σφύριγμα.

Όπως ο παίκτης και ο προπονητής έχει μια κακή μέρα, έτσι και ο ρέφερι.

Καλή τη πίστη χρειάζεται, εμπιστοσύνη αλλά και συνεχής βελτίωση.

Το θέμα είναι τι διαιτησία θέλουμε. Αν αρκούμαστε σ' αυτή που θα μας κάνει τα χατίρια, τότε βαδίζουμε προς λάθος κατεύθυνση.

Δείτε τη διαιτησία στο ΝΒΑ και θα καταλάβετε. Και εκεί υπάρχουν συνεχώς διαμαρτυρίες, οι παίκτες συνομιλούν συνεχώς με τους διαιτητές για τη βελτίωση του επιπέδου σχέσεων αλλά και διαιτησίας.

Εδώ, απλά κάνουμε το κομμάτι μας υβρίζοντας, κάνοντας ειρωνικά σχόλια, προειδοποιώντας, φωνάζοντας και κάνοντας καυλάντα.

Αν θέλουμε αυτή τη διαιτησία, τότε έχουμε διαπράξει ένα μεγάλο έγκλημα...