Ο Πρώην: Η μη αναγνώριση των διαιτητικών λαθών δεν βελτιώνει τους ρέφερις...

Ο αθλητικός δικαστής αποφάσισε κακώς - κάκιστα για ένα σφύριγμα: Μια παράβαση εντός παιδιάς!!! Αύριο ο ίδιος αθλητικός δικαστής μπορεί να αποφασίσει για ένα φάουλ που ήταν και δεν ήταν.
Άπαντες στο χώρο της διαιτησίας αναφέρουν ότι ο κάθε δικαστής χρειάζεται δίπλα του έναν σύμβουλο, ο οποίος να γνωρίζει τα διαιτητικά θέματα και να του μεταφέρει σφαιρικά τα αληθινά στοιχεία. 

Στο Ίλιον είχαμε μια δύσκολη όσο και οριακή φάση, για την οποία όμως οι ίδιοι σύμβουλοι δεν είπαν απολύτως τίποτα. Ήταν ή δεν ήταν εμπρόθεσμο το φάουλ; Το οριακό είναι πάντα υπέρ του διαιτητή, διότι είναι εύκολο να αποφασίσεις μέσω dvd αν ήταν σωστό ή όχι το σφύριγμα. Αλλά έπρεπε τα μέλη της ΚΕΔ να δημοσιοποιήσουν την απόφασή τους και να δικαιώσουν ή όχι τον διαιτητή.

Μία πρόσφατη διαιτητική (μη) απόφαση μου θύμισε την πρώτη μου επαφή με τις ΗΠΑ. Πριν την επισκεφτώ είχα και εγώ την ψευδαίσθηση ότι είμαστε εμείς οι Πολιτισμένοι και τα «Αμερικανάκια» οι απολίτιστοι. Είμαστε εμείς η κοιτίδα του (σύγχρονου) πολιτισμού και τι να μας πουν εμάς. Κατά την επίσκεψη μου η αλήθεια είναι υπέστη πολλά σοκ. Καταρχήν στον δρόμο που έμενα είχε πινακίδα που έλεγε ότι τις ζυγές μέρες δεν επιτρέπεται η στάθμευση. Το βράδυ της μέρας που έφτασα ήταν ο δρόμος γεμάτος σταθμευμένα οχήματα. 

Σκέφτηκα φυσικά όντας πονηρός, σιγά μην είναι άδεια η πλευρά το πρωί. Δεν χρειάζεται να σας γράψω τι έγινε. Θέσεις για εγκύους και διευκολύνσεις. Το ίδιο για ανάπηρους. Μιλάμε για μία εικοσαετία πίσω. Μπορείτε να κάνετε τις αντίστοιχες συγκρίσεις. Αντίστοιχα η νοοτροπία τους εκδηλώνεται φυσικά και στο μπάσκετ. Όπως πολλοί ξέρετε είχαμε αυτή την κραυγαλέα παράβαση βημάτων που δεν σφυρίχτηκε (πατήστε εδώ):
Η παράβαση προφανής, το λάθος επίσης. Η αντίδραση των διαιτητών? Πατήστε εδώ για να δείτε...

Ακριβώς! παραδεχόμενοι το προφανές προσφέρανε και ένα μάθημα για όλους. Θα σας προκαλούσα όλους, ιδιαίτερα τους ενεργούς διαιτητές να θυμηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που παραδεχτήκατε λάθος σας. Είναι χαρακτηριστικό των ικανών να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να τα ξεπερνάνε.

 Τις περισσότερες φορές (όχι όλες φυσικά), όταν υπάρχουν καθολικές αντιδράσεις για ένα σφύριγμα συνήθως είναι και εύλογες. Είναι δείγμα τεράστιας ωριμότητας να τις διαχειριζόμαστε με τέτοιο τρόπο που η δική μας αβλεψία να μην οδηγεί σε πολλαπλή τιμωρία των ομάδων. Αλλά και στην κοινωνική ζωή της χώρας μας πότε είχε το σθένος κάποιος να αναγνωρίσει ειλικρινά (και έμπρακτα) το λάθος του?

Είναι πρόσφατη η τραγωδία στο Μάτι για την οποία φταίγαν όλοι εκτός από τους υπεύθυνους (πατήστε εδώ): Και φυσικά έγινε προσπάθεια ανάδειξης των πραγματικών υπευθύνων (πατήστε εδώ)… 

Συμπέρασμα?

Το να κρυβόμαστε πίσω από τα λάθη μας με το να τα αρνιόμαστε δεν μας βελτιώνει σαν διαιτητές και κυρίως ως προσωπικότητες.