Τα οφέλη που καρπώνεται κάποιος από τη διαιτησία!!! (σοβαρότητα και εξέλιξη ζητάει γνωστός διαιτητής...)

Είναι ένα από τα ανερχόμενα στο χώρο της διαιτησίας, μια και παίρνει πολλά παιχνίδια.

Η ιστοσελίδα της ΚΟΚ επικοινώνησε με τον νεαρό διαιτητή, Βλαδίμηρος Ζάνεβ,  ο οποίος μίλησε για την πορεία του στον χώρο της διαιτησίας.

-Από πέρσι μέχρι και φέτος συμμετείχες σε αρκετά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα της FIBA Europe. Κ18 Ανδρών Β’ Κατηγορίας στα Σκόπια, Κ16 Γυναικών Β’ Κατηγορίας στο Μαυροβούνιο, Κ16 Γυναικών Γ’ Κατηγορίας στην Μολδαβία, ΑΜΚΕ στο Μαυροβούνιο, Κ20 Γυναικών Β’ Κατηγορίας στο Κόσοβο. Πως έζησες εσύ όλες αυτές τις εμπειρίες;

«Τα ευρωπαϊκά τουρνουά του καλοκαιριού είναι αναπόσπαστο κομμάτι των υποχρεώσεων ενός διεθνή διαιτητή. Η διάρκεια τους είναι συνήθως από μία εβδομάδα εως δέκα μέρες. Οι εμπειρίες που αποκομίζει κάποιος από αυτά τα τουρνουά, είναι σημαντικές σε συνδυασμό με χρήσιμα εφόδια για το μέλλον. Γνωρίζεις ανθρώπους από όλη την Ευρώπη με διαφορετικές κουλτούρες και αντιλήψεις. Η αίσθηση είναι περισσότερο σαν να είσαι σε εκπαιδευτικό τουρνουά αφού καθημερινά πριν και μετά τα παιχνίδια λαμβάνεις πληροφορίες και συμβουλές πως να βελτιώσεις κάποια στοιχεία στην απόδοση σου. Επίσης η αίσθηση να εκπροσωπείς τη διαιτησία της Κύπρου είναι υπερηφάνεια αλλά παράλληλα νιώθεις την υποχρέωση να αποδείξεις πως το επίπεδο του Κυπρίου διαιτητή είναι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο και δεν πρέπει να το υποτιμά κανείς».



-Η τελευταία σου φετινή παρουσία ήταν στην Μολδαβία στο Ευρωπαϊκό Γυναικών Κ16 Γ’ Κατηγορίας, όπου η Κύπρος κατάκτησε και το χρυσό μετάλλιο. Μίλησε μας για τα όσα έζησες στην Μολδαβία, παρακολουθώντας παράλληλα την προσπάθεια της Κύπρου για το χρυσό.

«Στη Μολδαβία ήταν ένα ξεχωριστό τουρνουά. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη πίεση από τους εκπαιδευτές όσο αφορά τους αγώνες αφού δεν ήταν δύσκολο να διαχειριστείς τους αγώνες. Με ενδιαφέρον παρακολούθησα την προσπάθεια των κοριτσιών προς το χρυσό. Η σοβαρότητα, η ομαδικότητα και η θέληση που έδειξαν ήταν αξιοζήλευτη. Ήταν εμφανής η καλύτερη τεχνική κατάρτιση, η έφεση στο σκοράρισμα και το υψηλότερο μπασκετικό IQ που είχαν σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες. Λόγω του επαγγέλματος μου παρατήρησα πως στο μοναδικό κομμάτι που υστερούσαν ήταν η φυσική κατάσταση και είναι κάτι το οποίο θα πρέπει όλοι να καταλάβουν και να δουλέψουν σκληρά στην Κύπρο αν θέλουμε να είμαστε πιο ανταγωνιστικοί σε υψηλότερο επίπεδο. Πάντως ήταν πολύ όμορφο το συναίσθημα να σου δίνουν όλοι συγχαρητήρια για την Κύπρο καθώς θεωρούν πως συμβάλουμε και εμείς στην ανάπτυξη του αθλήματος».



-Ποιο ήταν το πιο σημαντικό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που συμμετείχες μέχρι σήμερα και γιατί;

«Το πιο σημαντικό τουρνουά στα δύο μου χρόνια ως διεθνής ήταν στους φετινούς ΑΜΚΕ, μιας και ήταν το πρώτο μου τουρνουά αντρών. Ήταν η αίσθηση μιας μικρής Ολυμπιάδας. Επίσης είχα την τιμή να ορισθώ στον τελικό της διοργάνωσης ανάμεσα στο Μαυροβούνιο και το Λουξεμβούργο, λαμβάνοντας πολύ θετικά σχόλια».

-Τι μπορεί να κερδίσει κάποιος που θα ασχοληθεί σοβαρά με την διαιτησία στην κυπριακή καλαθόσφαιρα;

«Όταν αποφασίσει κάποιος να ασχοληθεί με τη διαιτησία δεν πρέπει να ξεκινήσει με το τι θα κερδίσει από τον χώρο αλλά να το κάνει επειδή αγαπάει την καλαθόσφαιρα. Το να το κάνει κάποιος σοβαρά είναι στον χαρακτήρα του καθενός. Σίγουρα η διαιτησία δεν είναι για όλους αφού έχει πολλές ιδιαιτερότητες αλλά σίγουρα πετυχαίνουν αυτοί που ασχολούνται σοβαρά. Τα οφέλη μπορούν να είναι αρκετά αρχίζοντας από τις πολλές γνωριμίες και φιλίες που δημιουργούνται μέχρι αξέχαστα ταξίδια και εμπειρίες. Τα οικονομικά οφέλη που ονειρεύονται πολλοί δυστυχώς δεν είναι σπουδαία, και δεν πρέπει να είναι το κυρίαρχο κίνητρο για κάποιον που σκέφτεται να ξεκινήσει με τη διαιτησία».



-Θα πρότεινες σε κάποιο νεαρό άτομο να ενασχοληθεί με το κομμάτι της διαιτησίας στο μπάσκετ;

«Για νεαρά άτομα που αγαπούν και ασχολούνται ή ασχολήθηκαν με την καλαθόσφαιρα είναι ιδανικό να δουν το άθλημα από διαφορετική σκοπιά. Παράλληλα θα κάνουν καινούριες φιλίες, θα διαμορφώσουν πιο δυναμικό χαρακτήρα και θα ελέγξουν τις δυνατότητες τους σε κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι εγώ προσωπικά όταν από το πανεπιστήμιο μας έγραψαν στη σχολή διαιτησίας και δε φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου ως διαιτητή, μιας και αρκετές φορές είχα νιώσει να αδικούμαι ως παίκτης. Η πρώτη φορά που φόρεσα τη στολή ένιωθα τόσο περίεργα και είχα το άγχος σαν να σφυρίζω τον τελικό παγκόσμιου ενώ έπαιζαν παιδάκια 14 χρονών. Όμως μετά τον αγώνα ήθελα να σφυρίζω και να βλέπω συνέχεια παιχνίδια. Άλλωστε αν δε δοκιμάσεις κάτι δεν ξέρεις αν σου ταιριάζει ή όχι».



-Τι μήνυμα στέλνεις σε νεαρούς διαιτητές που μόλις ολοκλήρωσαν την σχολή διαιτησίας και θα κάνουν το επόμενο διάστημα τα πρώτα τους βήματα στον χώρο;

«Να έχουν σοβαρότητα επιδιώκοντας να βελτιώνονται συνέχεια. Να μην ξεχνάνε πως υπηρετούμε το άθλημα που αγαπάμε και πρέπει να είμαστε δίκαιοι για να έχουμε την αξιοπιστία που χρειάζεται. Σίγουρα θα αντιμετωπίσουν δύσκολες στιγμές και αμφισβήτηση αλλά να θυμούνται πως αυτά σε κάνουν πιο δυνατό και πετυχημένο άτομο. Επίσης κάτι πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου, να βλέπουν αγώνες και να προσέχουν τους διαιτητές ώστε να καταλάβουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν στον αγωνιστικό χώρο. Αυτός που προσπαθεί σκληρά σίγουρα θα ανταμειφθεί».
-Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σου στόχοι για το μέλλον;

«Η διαιτησία δεν είναι επάγγελμα όπως θεωρούν πολλοί, είναι ένα χόμπι με επαγγελματική προσέγγιση. Το να είσαι διαιτητής πρέπει να έχεις επαγγελματικές απαιτήσεις από τον εαυτό σου όπως έχουν όλοι προς εμάς αλλά παράλληλα πρέπει να εξασκείς και το επάγγελμα σου. Το επάγγελμα μου είναι γυμναστής με ειδικότητα στην καλαθόσφαιρα με πτυχίο Α’ κατηγορίας από την Ελλάδα αλλά εδώ στην Κύπρο ειδικεύομαι πλέον στο κομμάτι της βελτίωσης της φυσικής κατάστασης αθλητών και απλών ασκούμενων διαφόρων ηλικιών ενώ παράλληλα είμαι προπονητής σε μικρά παιδάκια με στόχο τη κινητική βελτίωση και τον αθλητικό προσανατολισμό. Στόχος μου είναι να βελτιώνομαι συνέχεια και να γίνομαι καλύτερος σε αυτό που κάνω όπως άλλωστε το κάνω και με τη διαιτησία η οποία απαιτεί συνεχής προσπάθεια και σκληρή δουλειά».

-Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να διαιτητεύεις στο εξωτερικό;

«Το σήμα της FIBA στο στήθος σου δίνει ένα κύρος και μία αναγνώριση από όλους στο γήπεδο το οποίο θα βρεθείς. Υπάρχει σεβασμός και αλληλοσυνεργασια μέσα στο γήπεδο από όλους. Σίγουρα είναι πιο εύκολο στο εξωτερικό επειδή πηγαίνεις, σφυριζεις το παιχνίδι και φεύγεις χωρίς ιδιαίτερες σχέσεις με τις ομάδες. Στα εγχώρια πρωταθλήματα υπάρχει μεγαλύτερη πίεση κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητα μόνο αρνητικό καθώς βοηθάει και στην εξέλιξη ενός διαιτητή. Στην Κύπρο με σκληρή δουλειά ο καθένας στον τομέα του θα εξαλειψουμε την προκατάληψη και θα σταματήσουμε να ψάχνουμε το λάθος στους υπόλοιπους για να δικαιολογησουμε τα δικά μας. Η προσπάθεια θα πρέπει να είναι συλλογική για το καλό του μπάσκετ και μόνο, μακριά από ατομικά συμφέροντα».

-Ξεκίνησες από την Ελλάδα, στη συνέχεια ήσουν στη Βουλγαρία και πλέον βρίσκεσαι μόνιμα στην Κύπρο. Ποιες διαφορές παρατηρείς στο κομμάτι της διαιτησίας;

«Η πιο σημαντική διαφορά που έχω παρατηρήσει είναι πως στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία πολλά νεαρά άτομα αποφασίζουν να ασχοληθούν με τη διαιτησία όπως άλλωστε το είχα κάνει και εγώ στη Θεσσαλονίκη. Ο κύριος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η αγάπη προς το μπάσκετ, το χαρτζιλίκι και η ενεργή ενασχόληση με αυτό».

-Τι γενικό σχόλιο θα έκανες για την Κυπριακή διαιτησία;

«Είμαστε από τις χώρες με τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας διεθνών διαιτητών στην Ευρώπη. Αυτό στα επόμενα χρόνια μπορεί να έχει πολύ θετικό αντίκτυπο στην αναβάθμιση της Κυπριακής διαιτησίας. Ο κύπριος διαιτητής δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους υπόλοιπους στην Ευρώπη αρκεί να συνεχιστεί η σημαντική προσπάθεια από τον ΣΔΚΚ, την ΚΟΚ και τον εθνικό εκπαιδευτή στο κομμάτι της εκπαίδευσης και της εμπιστοσύνης. Είμαι βέβαιος πως σύντομα όλοι θα αναγνωρίζουν την ποιότητα της Κυπριακής διαιτησίας. Πολύ ενθαρρυντικά σημάδια οι πολύ καλές εμφανίσεις από τους συναδέλφους μου (Ηλία Κουνελλέ, Μαρία Ιγνατίου, Κυριάκο Χρίστου και Στέφανο Στυλιανού) στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα αυτό το καλοκαίρι».