Διαιτητής της Α1 ξεκαθαρίζει: Το work from home που κάποτε ζηλεύαμε είναι κανόνας!!! (όλα είναι στο μυαλό μας...)

Διαιτητής της Α1 μας γράφει από το σπίτι, γιατί έξω τα πράγματα έχουν αγριέψει...
Ο Νίκος Μηλαπίδης, διαιτητής της Α1 και δικηγόρος στο επάγγελμα, γράφει στη Lifo για όλα όσα συμβαίνουν...

Υπάρχουν πουλιά στην Αθήνα και κελαηδούν. 

Τώρα που ο θόρυβος από τις μετακινήσεις είναι λιγότερος, μπορείς να τα ακούσεις. Ένδειξη ζωής χωρίς ανθρώπινη παρουσία. Το είχε ανάγκη το περιβάλλον, λίγο αποτοξίνωση. 

Πώς είναι ο δημόσιος χώρος χωρίς ανθρώπους; 

Σαν σκηνικά ταινίας που τα γυρίσματα σταμάτησαν γιατί η παραγωγή χρεοκόπησε. Χρεοκόπησε όντως; Όχι, γιατί ο δημόσιος χώρος για τον οποίο τόσο επιδεικτικά αδιαφορούμε στην Ελλάδα, είναι αυτό που στερούμαστε σήμερα πιο πολύ. Γι’ αυτό και προσωρινά τον υποκαθιστούμε με τον ψηφιακό.

Ο ψηφιακός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι εντυπωσιακός. 

Από τις επιχειρήσεις που δουλεύουν μόνο online και το εντυπωσιακό gov.gr (το ελληνικό δημόσιο απαρνείται το μελάνι και τη σφραγίδα!) μέχρι τους γονείς και τους παππούδες. Προκειμένου να ρουφήξουν με τα μάτια και τα αυτιά τους τα βλαστάρια τους, έγιναν σε μια 1 βδομάδα, χάκερς πρώτου βαθμού. 

Το work from home που κάποτε ζηλεύαμε είναι κανόνας. Τώρα ζηλεύουμε όσους κυκλοφορούν. Είναι δυνατόν να μου λείπει το μποτιλιάρισμα στην Κηφισίας;

#Μένουμεσπιτι γιατί έξω τα πράγματα έχουν αγριέψει. 

Χάρις στους επιστήμονες και την Πολιτεία, στη γειτονιά μας έχουμε απώλειες αλλά περιορισμένες. Ο Έλληνας, τον γιατρό του τον εμπιστεύεται. Απορρίπτουμε τους κομπογιαννίτες γιατρούς αλλά ψηφίζουμε τους κομπογιαννίτες πολιτικούς. Κάπως οξύμωρο.

# Μένουμε Σπίτι με την ATHENS VOICE

Δεν έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου, έστω και ενυπάρχει στο λαϊκό μας αφήγημα. Ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά τον ξορκίζουμε. Ειδικά τον άδοξο χαμό. Ο φόβος βάζει λίγο φρένο στον έμφυτο παρορμητισμό μας. 

Τι φρένο, μιλάμε για χειρόφρενο ενώ πηγαίναμε με 150 χλμ/ώρα! Πού πηγαίναμε στ’ αλήθεια; Τρέχουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας και ξαφνικά... μπαμ! Μετωπική με τοίχο. Σαν το κογιότ στα παιδικά που βλέπαμε μικροί.

Είναι 10.00 το πρωί και στο κινητό μου έχουν καταγραφεί μόλις 70 βήματα. Α

κούω ραδιόφωνο και επαναπροσδιορίζομαι: Παγκόσμια πανδημία, 1 θάνατος ανά 2 λεπτά στην Ιταλία, ο ιός είναι αταξικός και μεταδίδεται από πλούσιο σε φτωχό, δεν υπάρχουν ανώτερα έθνη ή αναπτυγμένες οικονομίες. 

Ο κορωνοϊός εξοντώνει, εκτός από ανθρώπους και τον λαϊκισμό. Είτε είσαι ο Πρόεδρος της Αμερικής ή ξερόλας του διπλανού καφενείου.

Συνειδητοποιώ τη σημασία της αφήγησης. Η επιθυμία, η ανάγκη για ιστορίες. Δεν έχει σημασία το τέλος, ας μην έχει happy end. Με τις ιστορίες, ο χρόνος παύει να είναι παράγοντας φθοράς.

Με τον κορωνοϊό, βέβαια, η ζωή παύει να είναι δεδομένη. Σα να παίζεις monopoly. Επιστροφή στην αφετηρία. Ματαίωση όλων των σχεδίων. Οικονομική ζημία, αυτοπεριορισμός και πλήξη.

Τι πολυτέλεια, να έχεις χρόνο. 

Αφού τελειώσεις τη δουλειά σου, να διαβάσεις αριστουργήματα. Να ακούσεις αριστουργήματα. «Εδώωω στη ρωγμή του χρόνου…». Πού το πρωτοάκουσα αυτό το τραγούδι;» μονολογώ, καθώς σταχυολογώ το κουτσουρεμένο εβδομαδιαίο πρόγραμμά μου. Γράφω σε χαρτί τις προτεραιότητές μου αλλά το μυαλό μου είναι στους στίχους του τραγουδιού, που άλλες φορές δεν πρόσεχα. 

Το τσαλακώνω και το πετάω στο καλάθι. Να θυμηθώ, όταν η κρίση περάσει να ξανασκεφτώ πριν πω σε έναν φίλο: «ρε συ, δεν προλαβαίνω αυτό το σκ…».

Ανοίγω ΤV. Οικείοι σαν γείτονες, ηθοποιοί μας προτρέπουν να #μείνουμεσπιτι. Αγαπημένοι τραγουδιστές από –μακριά αλλά τόσο κοντά– κάνουν το τραγούδι του Λουκιανού σύνθημα στα χείλη μου. 

Προωθώ το video στο viber στην κοινή ομάδα των φίλων. «Στη Μόρια έχουν αντισηπτικά;» αποκρίνεται πικρόχολα ο ένας.

«Φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες» αλλά πότε θα ξαναχορέψουμε όλοι μαζί; Νομίζω ότι όταν ξανανοίξουν τα μπαρ, θα λειτουργούν σαν ΜΕΘ. 24/7. Εμείς #μένουμεσπίτι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» αλλά στα νοσοκομεία είναι η μάχη.

 Πρωτοβουλία -βλέπω- ιδιοκτητών διαμερισμάτων για δωρεάν παραχώρηση σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Όσοι προσφέρουν ανιδιοτελώς, με συγκινούν.

Άσχετο, αυτοί που δεν έχουν σπίτι, πού μένουν; Αυτοί που νοσηλεύονταν πριν την επέλαση του ιού, τι προσδοκούσαν; Αυτοί που υπηρετούν στον στρατό κι έχουν φάει εμπλοκή, τι λαχταρούν; Οι πρώτοι να είχαν ένα σπίτι. Οι δεύτεροι και οι τρίτοι να γυρίσουν στο σπίτι τους. Γι’ αυτό η στέρηση της ελευθερίας είναι βαριά καταδίκη. Αν είχαν οι φυλακές skype, ίσως ο σωφρονισμός να γινόταν πιο γρήγορα.

Προνομιούχοι είμαστε. Να αγαπήσουμε το σπίτι μας και όσα έχει μέσα. Κυρίως, όσους έχει μέσα. Μπορεί να είμαστε μόνοι αλλά όχι απομονωμένοι. Σταδιακά οικοδομούμε έναν ψηφιακό κόσμο, πιο αληθινό.

Με περισσότερη αυθεντική έκφραση και λιγότερο επίδειξη. Με βουρκωμένα μάτια και λιγότερο τέλειες φωτογραφίες στο Instagram. Mε αυθόρμητα χαμόγελα και πιο ουσιαστικές ευχές. 

Οι τηλε-καφέδες, οι τηλ-εργασίες, οι τηλε-διάλογοι μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε α-τελείς. Αλλά είναι οκ, αρκεί να έχουμε χρόνο και να μη σταματήσει απότομα.

Δεν τα παρατάω, γιατί πιστεύω στους ανθρώπους. #Μένουμεσπιτι γιατί τελικά, όλα είναι στο μυαλό μας. Θα τα καταφέρουμε κι όταν τελειώσει θα τα λέμε σαν ιστορία, γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι της Λαμπρής. 

«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει». Είναι μόλις 7.45 μ.μ.

Τι έγραψε, ο άνθρωπος...