Διαιτησία χωρίς GPS: Στο δρόμο με οδηγό τον αυτόματο πιλότο!!! (πάμε κι ό,τι γίνει...)

 

Το ζήτημα της διαιτησίας στο ελληνικό μπάσκετ... δεν είναι νέο. 

Είναι όμως πλέον τόσο έντονο και διαρκές, που ξεφεύγει από το πεδίο του… “μιας κακής μέρας”. Οι διαιτητές, όπως και οι παίκτες, είναι άνθρωποι και έχουν και εκείνοι τις κακές τους στιγμές. Όμως, όταν οι αστοχίες γίνονται καθημερινότητα και συνοδεύονται από ανακολουθίες και εμφανή έλλειψη ενιαίας κατεύθυνσης, τότε το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο.

Η διαιτητική ανακολουθία και η έλλειψη κοινής γραμμής είναι πια εκκωφαντική. Από τη μία, βλέπουμε τον Νίκο Μηλαπίδη – έναν έμπειρο διαιτητή της Α1, με επαγγελματική πορεία και θέση "εξουσίας" στο Υπουργείο Κοινωνικής Ασφάλισης – να “χαρίζεται” στον Κώστα Παπανικολάου του Ολυμπιακού, ο οποίος διαμαρτυρόταν έντονα, παρατεταμένα και επίμονα. Γεγονός που προβλήθηκε από την ΕΡΤ...

Από την άλλη, ο Νώντας Χριστινάκης δεν διστάζει να αποβάλλει με δεύτερη τεχνική ποινή τον προπονητή της γυναικείας ομάδας του Ολυμπιακού, επειδή… τόλμησε να πλησιάσει τη γραμματεία για να ζητήσει challenge. Αυτή η ασυμβατότητα στη διαχείριση όμοιων περιστατικών φανερώνει ότι δεν υπάρχει ενιαία διαιτητική “γραμμή” από την ΚΕΔ. Δείχνει ότι ο κάθε διαιτητής λειτουργεί βάσει της προσωπικής του κρίσης – και συχνά, βάσει προσωπικών σχέσεων, φόβου ή υπερβάλλοντος ζήλου.

Υπάρχουν, όμως και περιπτώσεις που οι διαιτητές βλέπουν μια φάση στο IRS, αλλά ουσιαστικά δεν την είδαν...

Οι λόγοι που παραπαίει η διαιτησία

«Τις πταίει;» που θα έλεγε κι ο Χαρίλαος Τρικούπης. Φταίει πάνω απ’ όλα ότι οι νέοι διαιτητές δεν έχουν παραστάσεις, δεν έχουν πρότυπα, δεν έχουν δίπλα τους πρώτους διαιτητές να τους καθοδηγήσουν. Η βιαστική “εκκαθάριση” των παλιών στελεχών άφησε πίσω της ένα τεράστιο κενό. Οι νέοι ρέφερι ρίχνονται στα βαθιά χωρίς σωσίβιο. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει έναν ρέφερι-ηγέτη μέσα στο γήπεδο.

Και μετά έρχεται η ΚΕΔ. Εκεί η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Οι περισσότεροι δεν έχουν ούτε τη γνώση ούτε την εμπειρία για να εκπαιδεύσουν, να καθοδηγήσουν και να διορθώσουν. Ο μόνος που διαθέτει τα προσόντα είναι ο Τάσος Πηλοϊδης, ο οποίος ορίστηκε να... ορίζει τους διαιτητές των μικρότερων κατηγοριών. Από τους υπόλοιπους, μόνο ο Στέλιος Κουκουλεκίδης δείχνει διάθεση να ασχοληθεί, αλλά δεν διαχειρίζεται επαρκώς την κατάσταση. Οι Μπήτης, Μαχαιριανάκης και Αργυρού δεν έχουν και δεν πρόκειται ν' αφήσουν ουσιαστικό αποτύπωμα. 

Η ελληνική διαιτησία δεν παραπαίει επειδή απλά “έτυχε”. Παραπαίει γιατί λειτουργεί χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ενιαία γραμμή, χωρίς όραμα και – δυστυχώς – χωρίς σεβασμό προς το ίδιο το άθλημα. Κι όσο αυτά παραμένουν, το μπάσκετ θα συνεχίζει να σκοντάφτει πάνω στις σφυρίχτρες του...