Ο Πρώην: Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον ή (η χώρα της καυλάντας Νο2)

Άλλη έκφραση δεν μπορούσε να μου έρθει στο μυαλό ακούγοντας τον παρακάτω διάλογο των δύο επικεφαλής των μεγαλύτερων κομμάτων της χώρας, του σημερινού πρωθυπουργού καθώς και του εν δυνάμει δημοκοπικά πρωθυπουργού:

Αυτός ο διάλογος καθώς και οι αντιδράσεις των βουλευτών που χασκογελάνε χλευαστικά, οι μεν ακούγοντας τον αντιμνημονιακό Πρωθυπουργό μας καθώς και τα χειροκροτήματα για την  ευφυή απάντηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταδεικνύουν για πολλοστή φορά τους λόγους για τους οποίους η πλειοψηφία των Ελλήνων αισθάνεται απέχθεια για τους πολιτικούς.

Γιατί μόνο αποστροφή μπορεί να νιώσει κάποιος για το ότι χλευάζεται μια αμήχανη στιγμή ενός πολίτη μπροστά στην κάμερα της τηλεόρασης, 22 χρόνια μετά!

Φυσικά κανείς από τους εκπροσώπους μας στην βουλή που τόσο πολύ διασκέδασαν με τον διάλογο των αρχηγών τους δεν σκέφτηκε, ότι συγκεκριμένος πολίτης είναι ιδιοκτήτης καταστήματος και τι αντίκτυπο θα έχει το «μπούλινγκ» τους στην καθημερινότητα του.

Και είναι απορίας άξιο για το ότι χρησιμοποιήθηκε μια δήλωση του κ. Μάτσιου, που πράγματι δεν έβγαζε νόημα, από τους πολιτικούς αρχηγούς που συνήθως όταν ακούμε τις δηλώσεις τους, τις δικαιολογίες τους η/και τους διαλόγους τους, δεν βγάζουμε το παραμικρό νόημα για θέματα που καθορίζουν την μοίρα μιας ολόκληρης χώρας και όχι την διαιτησία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. 

Και αν μη τι άλλο μεγαλύτερος σεβασμός απαιτείται για έναν πολίτη ο οποίος δεν έχει μοναδικό του επάγγελμα και προϋπηρεσία την θήτευση του σε βουλευτικούς θώκους, κεντρικές επιτροπές ή επιτροπές καταλήψεων ενίοτε. Φυσικά εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος που χάθηκε το φιλότιμο για να βρεθεί στην Ελληνική βουλή.

Και σε κάτι τέτοιες καταστάσεις αναγνωρίζω παρόμοιες καταστάσεις του χώρου μας στον οποίο δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, άτυχες στιγμές συναδέλφων να γίνονται αντικείμενο χλευασμού και υψηλής δηκτικής κριτικής αντί να αποτελούν αντικείμενο διδασκαλίας και εποικοδομητικής συζήτησης.

Ο Πρώην