Πατέρα άσε με να παίξω, Coach μην με διασύρεις...

Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκαν κάποια γεγονότα που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό σε παιδικούς αγώνες μπάσκετ. Το ένα αφορά τα επεισόδια μεταξύ γονέων σε αγώνες παιδικούς και το δεύτερο κάποια σκορ που βλέπουμε και μας προκαλούν φρίκη σε αγώνες μικρών παιδιών.

Νομίζω ότι εδώ θα πρέπει να ειπωθούν μερικές ωμές αλήθειες.  Ξεκινώντας από τα επεισόδια πλέον είναι κατανοητό ότι όσο σκληρό και να ακούγεται όταν αναφερόμαστε σε γονείς αθλητών μιλάμε για μάστιγα. Προφανώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις αλλά τα παραδείγματα γονέων προς αποφυγή είναι πάρα πολλά.

Προσπαθώντας να καταλάβω τόσα χρόνια τι είναι αυτό που σπρώχνει ένα γονέα σε τέτοιες αντιδράσεις και προς το ίδιο του το παιδί αλλά και προς τους ανθρώπους που είναι γύρω του διαιτητές, προπονητές κτλ έχω καταλήξει στην εξής διαπίστωση: αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα… πιο λαϊκά: Βγάζουν το απωθημένο τους πάνω στο παιδί τους. Το απωθημένο του χαμένου μπασκετμπολίστα, το όνειρο που είχαν για τον εαυτό τους και την ανάγκη να το δουν στον διάδοχο τους. Ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με ένα παιδί, με ξεχωριστή προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία από την δική τους. Βλέπουν πάνω του την χαμένη τους ευκαιρία που πρέπει με οποιοδήποτε κόστος τώρα να μην χαθεί.

Χάνει το παιδί ένα καλάθι και η απογοήτευση στο πρόσωπο… του πατέρα είναι πολύ πιο μεγάλη από αυτή του μικρού. Έχω την αίσθηση ότι βλέπουν τα παιδιά τους σαν οχήματα οικονομικής αποκατάστασης και κοινωνικής καταξίωσης αδιαφορώντας για τα θέλω του παιδιού τα οποία δεν είναι και πολλά αλλά το εξής ένα: Να παίξει. Να χαρεί το παιχνίδι. Να βάλει το καλάθι και να δώσει το χέρι με τους συμπαίκτες του, να διασκεδάσει μαθαίνοντας ένα άθλημα. Και να βλέπεις αυτή την χαρά να την παίρνουν από τα προσωπάκια αυτά οι ίδιοι οι γονείς. Προκαλεί απορία αν όχι οργή και αγανάκτηση.

Και πάμε στο δεύτερο θέμα που αφορά την αντιμετώπιση των παιδιών από τις ομάδες και τους προπονητές. Είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ αυτό που κάνουν πολλές ομάδες να χρησιμοποιούν μικρά παιδιά σε αγώνες με μεγαλύτερους ηλικιακά παίκτες. Και δεν μιλάμε για ένα χρόνο διαφορά αλλά για τέσσερα και πέντε. Ο Κίνδυνος του να τραυματιστεί ψυχικά και σωματικά το παιδί είναι ορατός. Πραγματικά ο μόνος λόγος που θεωρώ ότι ένας σύλλογος το κάνει αυτό είναι το κέρδος. Να δείξει στους γονείς ότι τα παιδιά παίζουν αγώνες, βοηθήστε μας με την συνδρομή κτλ.  Αυτός όμως δεν είναι σύλλογος. Είναι ένωση μισθοφόρων που βγήκαν για σεργιάνι. Δεν μπορώ να βρω… χαρά στο παιχνίδι όταν ένα παιδί του κλέβουν διαρκώς την μπάλα και το σκορ πάει στο 12-124.

Για να διαβάσετε περισσότερα πατήστε εδώ.

Πηγή: basket247.gr