Ο Πιγκουίνος ξαναχτυπά: Το πατσίτσιο της ...άλφα με τόνο και ο Τύπος που το γεύεται... (ρόδα είναι και γυρίζει...)

Το θέμα έρχεται από το βαθύ παρελθόν της διαιτητικής ιστορίας...

όταν η εθνική ομάδα γυναικών, αν ενθυμούμαι καλώς, έπαιζε διεθνές αγώνα στη μαγευτική Χαλκίδα. Επί θητείας Βασιλακόπουλου, βεβαίως - βεβαίως...

Τότε που ως Πιγκουίνος τα είχα καλά με τον πρόεδρο της ΕΟΚ και μάλιστα, του είχα αποστείλει και το απαραίτητο (επίσημο) έγγραφο για το θέαρεστο έργο του στο μπάσκετ. Τούτο το έγγραφο το έχω φυλάξει καλά καταχωνιασμένο σε ένα ντουλάπι και θα το παρουσιάσω την κατάλληλη στιγμή...

Αλλού, όμως είναι το θέμα του μεσημεριανού γεύματός μου: Στο πατσίτσιο... Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, η σπεσιαλτιτέ της όμορφης (τότε) διαιτητίνας ήταν το πατσίτσιο. Το οποίο, καλώς έκανε, περιέφερε εντός του γηπέδου, ώστε να κερνάει τον εκλεκτό κόσμο που βρέθηκε στις εξέδρες του κλειστού. Ως άριστη οικοδέσποινα, άλλωστε.

Πράγματι, όσοι δοκίμασαν το παστίτσιο είχαν να το λένε για την χρυσοχέρα μαγείρισσα...

"άλφα με τόνο", της έβαζαν άπαντες...

Μόνο που ένας ευτραφής Τύπος, προφανώς, δεν ικανοποιήθηκε που δεν δοκίμασε το πατσίτσιο, με συνέπεια να γράφει, να γράφει, να γράφει... Να γράφει χυδαιότητες...

Η όμορφη οικοδέσποινα στεναχωρήθηκε αρκετά, κάποιοι μου είπαν ότι έβαλε και τα κλάματα, από το μπούλιγκ..

Τα χρόνια πέρασαν... Και πως τα έφερε η ζωή: Η ..."άλφα με τόνο", όπως είναι το παρατσούκλι της, έγινε κολλητή με τον Τύπο. Ο οποίος απολαμβάνει, πλέον, το πατσίτσιο μετά χορηγών και εμένα, του Πιγκουίνου, που τρώω μόνο ψαράκια...