Λίγο πριν το τζάμπολ με τη Ρουμανία, ο Βαγγέλης Λιόλιος θέλησε να στείλει ένα μήνυμα ενότητας και συνέχειας. Μόνο που το μήνυμα, αντί να ενώνει, άνοιξε μια συζήτηση που κανείς δεν είχε στο τραπέζι. Ο πρόεδρος της ΕΟΚ δήλωσε ότι ο Βασίλης Σπανούλης ήταν «ο βασικότερος παράγοντας» στην κατάκτηση του μεταλλίου στο Eurobasket. Μια τοποθέτηση που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει τιμητική για τον νέο ομοσπονδιακό προπονητή. Σε δεύτερη ανάγνωση, όμως, αφήνει ένα τεράστιο γιατί. Γιατί οι παίκτες; Γιατί όχι ο Γιάννης; Γιατί όχι το σύνολο;
Κανείς δεν αμφισβητεί τον ρόλο του Σπανούλη. Έφερε πειθαρχία, άλλαξε νοοτροπία, έδωσε σχήμα σε κάτι που για χρόνια έμοιαζε χαμένο στη μετάφραση. Ναι, είχε κομβική συμβολή. Αλλά στο μπάσκετ, ειδικά στο υψηλό επίπεδο, ο προπονητής μπορεί να βάλει το σχέδιο, το μυαλό και το όραμα. Τη νίκη την δίνουν τα χέρια που ιδρώνουν στο παρκέ.
Οι δηλώσεις του Λιόλιου δε μοιάζουν απλώς άτοπες. Μοιάζουν επικίνδυνα άβολες. Σαν να στέλνουν λάθος μήνυμα σε λάθος στιγμή. Η Εθνική χρειάζεται ηρεμία, όχι ιεράρχηση αξιών. Χρειάζεται σεβασμό σε όσους καταθέτουν σώμα και ψυχή, όχι παραλείψεις που ανοίγουν μέτωπα.
Ίσως ο πρόεδρος να ήθελε απλώς να στηρίξει τον coach. Ίσως να προσπάθησε να χτίσει αφήγημα συνέχειας. Όμως οι δηλώσεις γράφονται. Διαβάζονται. Και ερμηνεύονται.
Η Ελλάδα μπαίνει ξανά σε προκριματική διαδικασία. Το Eurobasket δεν είναι ανάμνηση. Είναι αφετηρία. Και αν κάτι πρέπει να μείνει από εκείνη την πορεία, είναι πως η επιτυχία χτίζεται συλλογικά. Με προπονητές. Με παίκτες. Με ρόλους. Με σεβασμό.
Γιατί η Εθνική δεν χρειάζεται… πρωταγωνιστές. Χρειάζεται ομάδα.
Αναρτήσεις
