Η διαιτησία, για δεκαετίες, υπήρξε το αναγκαίο... και κρίσιμο στοιχείο της ισορροπίας στον αθλητισμό.
Ήταν ο θεσμός που διασφάλιζε την ισονομία, τη δικαιοσύνη, την ακεραιότητα των αγώνων. Σήμερα, όμως, η διαιτησία μοιάζει σαν να έχει χάσει τη λάμψη και – το χειρότερο – την τιμή της. Και όχι επειδή οι διαιτητές έγιναν ξαφνικά λιγότερο ικανοί, αλλά γιατί το περιβάλλον γύρω τους έχει διαβρωθεί από παρεμβάσεις, σκοπιμότητες και σκιές.
Πλέον, σε αρκετά παρκέ, οι σφυρίχτρες δεν ηχούν για όλους το ίδιο. Υπάρχουν παιχνίδια που μυρίζουν "φόβο", διαιτησίες που στερούνται σθένους, και φάσεις όπου η σιωπή του ρέφερι είναι εκκωφαντική. Άλλες φορές, αντίθετα, εμφανίζεται υπερβάλλων ζήλος – συνήθως απέναντι στους «μικρούς», στους «ασήμαντους», σ’ εκείνους που δεν έχουν φωνή να "φωνάξουν". Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η διαιτησία μοιάζει να λειτουργεί όχι με βάση τους κανόνες, αλλά με βάση τους αποδέκτες των κανόνων.
Η παλιά ρήση "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι" φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή και εδώ. Όταν η κορυφή του μπασκετικού οικοδομήματος δεν δείχνει διάθεση να προστατεύσει τη διαιτησία, αλλά να την ελέγξει, τότε η παρακμή δεν είναι απλά πιθανή – είναι αναπόφευκτη. Η ΕΟΚ και προσωπικά ο Βαγγέλης Λιόλιος δεν έδειξαν τον τελευταίο καιρό την απαιτούμενη εμπιστοσύνη σε έναν θεσμό όπως η ΟΔΚΕ. Αντιθέτως, προσπάθησαν να την απαξιώσουν, να την εμφανίσουν ως “παράνομη”, μόνο και μόνο επειδή δεν την ήλεγχαν. Κι όμως, οι εκλογές έγιναν κανονικά, χωρίς ενστάσεις, χωρίς νομικές παραφωνίες, και χωρίς καμία επίσημη αντίδραση ούτε από τη ΓΓΑ ούτε – φυσικά – από την ίδια την Ομοσπονδία. Να 'χαμε να λέγαμε!!!
Ο λόγος είναι απλός: η ΟΔΚΕ είναι νόμιμη. Και το γεγονός αυτό ενοχλεί μόνο όσους δεν θέλουν μια ισχυρή και αυτόνομη διοίκηση που να έχει άποψη, φωνή και αντίλογο. Μια ΟΔΚΕ που δεν θα υποτάσσεται, αλλά θα συνεργάζεται ισότιμα, διεκδικώντας το αυτονόητο: αξιοκρατία, διαφάνεια, σεβασμό στους διαιτητές.
Η λύση δεν είναι η σιωπή ή η παθητική αποδοχή. Οι διαιτητές οφείλουν να βρουν το θάρρος να σταθούν στο ύψος του ρόλου τους. Να κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά σε εξωτερικές πιέσεις. Να αποδώσουν δικαιοσύνη ανεξαρτήτως φανέλας, ονόματος ή "ειδικού βάρους". Να θυμηθούν ότι οι ίδιοι είναι θεματοφύλακες του παιχνιδιού, όχι πιόνια ενός παρασκηνίου που ζητά πειθήνιους υπαλλήλους και όχι ανεξάρτητους.
Η χαμένη τιμή της διαιτησίας δεν θα επιστραφεί από μόνη της. Θα πρέπει να την κερδίσουν ξανά εκείνοι που τη φορούν στο στήθος τους. Με συνέπεια, με σθένος, με εντιμότητα.
Αναρτήσεις
