Η κατάσταση στον χώρο της διαιτησίας έχει, πλέον, περάσει από τη φάση της ανησυχίας στη φάση της αγανάκτησης. Οι αντιδράσεις που καταγράφονται στους κόλπους των διαιτητών και των συνδέσμων δεν είναι προϊόν υπερβολής, αλλά αποτέλεσμα μιας συνεχούς διολίσθησης σε πρακτικές αυθαιρεσίας, υποταγής και απαξίωσης. Η σημερινή διοίκηση της ΟΔΚΕ, υπό τον Κώστα Μπούσια, μοιάζει να έχει αποποιηθεί κάθε έννοια αυτονομίας και ρόλου θεσμικής εκπροσώπησης. Η παράδοση άνευ όρων στην ΕΟΚ και την ΚΕΔ δεν είναι μόνο διοικητικό ατόπημα αλλά ιστορική προδοσία απέναντι στον ίδιο τον θεσμό που οφείλει να προστατεύει.
Οι σύνδεσμοι έχουν μετατραπεί σε διακοσμητικά στοιχεία. Σε πανελλήνια πρωταθλήματα αγνοούνται επιδεικτικά οι τοπικοί διαιτητές, στέλνοντας σαφές μήνυμα περιφρόνησης απέναντι σε ανθρώπους που έχουν αφιερώσει χρόνια στην εξέλιξη του αθλήματος και του θεσμού. Η ΟΔΚΕ όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά επιτρέπει με τη σιωπή της την πλήρη αποδυνάμωση των τοπικών φορέων και, κατ’ επέκταση, των ίδιων των διαιτητών. Η σχέση εκπροσώπησης έχει διαρραγεί κι αυτό που απομένει είναι μια διοίκηση που λειτουργεί ως απλό εκτελεστικό όργανο τρίτων.
Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής αποτελεί η νέα, πρωτοφανής απαίτηση να συνοδεύεται η δήλωση μη ενέργειας των διαιτητών με την υποχρεωτική υπογραφή ενός πρόσθετου εγγράφου που προβλέπει την ανεπιφύλακτη αποδοχή του καταστατικού και των κανονισμών της ΟΔΚΕ. Η σύνδεση μιας καθαρά υπηρεσιακής ενέργειας με συνταγματικά επιλήψιμες απαιτήσεις αποτελεί ευθεία επίθεση στα θεμελιώδη δικαιώματα των διαιτητών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες εξώδικες αντιδράσεις έχουν ήδη σταλεί και οι απειλές για προσφυγή στη Δικαιοσύνη δεν είναι πια απλός θόρυβος.
Η ΟΔΚΕ βρίσκεται πλέον σε σταυροδρόμι: ή θα λειτουργήσει ξανά ως ανεξάρτητο, συνδικαλιστικό και θεσμικό όργανο που υπερασπίζεται τα μέλη της, ή θα μείνει στην ιστορία ως ένας μηχανισμός πλήρους υποταγής. Η σιωπή της πλέον δεν ερμηνεύεται ως αδυναμία, αλλά ως συνενοχή. Κι αυτή η συνενοχή θα έχει κόστος...
Αναρτήσεις
){kind=link}