Ο Βαγγέλης Λιόλιος βρέθηκε στην Πάτρα για το σεμινάριο διαιτησίας και, όπως ήταν αναμενόμενο, επέλεξε να δώσει μια ομιλία που συνδύαζε βαρύγδουπες διακηρύξεις με επιλεκτικές αλήθειες. Για ακόμα μια φορά, ο πρόεδρος της ΕΟΚ εμφανίστηκε ως ο «γκουρού» όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ αλλά και – κατά δήλωσή του – της ίδιας της ζωής των διαιτητών. Με στόμφο ανέφερε πως ο διαιτητής «πρέπει να είναι δίκαιος, όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και στην καθημερινότητά του», προσθέτοντας ότι «η δικαιοσύνη αποτελεί στάση ζωής».
Ακούγεται όμορφο, συγκινητικό σχεδόν. Όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει τον ίδιο τον πρόεδρο. Γιατί ο Λιόλιος μίλησε για σεβασμό, ισότητα και αντικειμενικότητα, ενώ ο ίδιος έχει επανειλημμένα λάβει αποφάσεις κατά το δοκούν, με προσωπικά κριτήρια και όχι με γνώμονα το συμφέρον του. Όταν κουνάει το δάχτυλο στους διαιτητές λέγοντας να «ξεχάσουν τις συμπάθειες και τις φιλίες» για να είναι δίκαιοι, ξεχνά τις δικές του παρεμβάσεις που μοιάζουν περισσότερο με πράξεις εκδίκησης παρά με αντικειμενικές επιλογές.
Στην ίδια ομιλία καταδίκασε συμπεριφορές που «δεν συνάδουν με το αθλητικό ιδεώδες», όπως δικαστικές διαμάχες μεταξύ διαιτητών ή ύβρεις και εντάσεις. Και όμως, ποιος άλλος από τον ίδιο τον Λιόλιο είχε προαναγγείλει σε διοικητικά συμβούλια ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη κατά προέδρων συλλόγων, ΜΜΕ αλλά και στελεχών της διαιτησίας; Δηλαδή ο πρόεδρος μπορεί να μιλά για ηθική και ήθος, αλλά όταν θίγεται, βγάζει το «οπλοστάσιο» των μηνύσεων. Δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Η ρητορική του, γεμάτη με μεγάλες φράσεις όπως «ο διαιτητής πρέπει να είναι δίκαιος σε όλη του τη ζωή», δεν κρύβει την αντίφαση: από τη μία εμφανίζεται ως κήρυκας της ηθικής· από την άλλη, οι πράξεις του καταδεικνύουν πρόεδρο που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την εξουσία του με τρόπο αυταρχικό και εκδικητικό. Ο ίδιος ζητά από τους διαιτητές να κρατούν αποστάσεις και να μην εμπλέκονται σε προσωπικές σχέσεις, όμως είναι εκείνος που, σύμφωνα με καταγγελίες, «κόβει» και «ράβει» αξιολογήσεις ανάλογα με το ποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί του.
Το πιο εντυπωσιακό, βέβαια, είναι η αυτοεικόνα που καλλιεργεί: μιλά σαν να κατέχει τη μοναδική αλήθεια για το τι σημαίνει ήθος και δικαιοσύνη. Εμφανίζεται ως αυθεντία που δίνει μαθήματα ζωής στους διαιτητές, την ίδια στιγμή που τα δικά του παραδείγματα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα κηρύττει.
Στην πράξη, αυτό που μένει δεν είναι μια εμπνευσμένη ομιλία αλλά μια ακόμα επίδειξη λόγων χωρίς αντίκρισμα. Οι διαιτητές άκουσαν πολλά για το πώς πρέπει να πορευτούν με σεβασμό και ακεραιότητα, αλλά γνωρίζουν καλά ότι οι αποφάσεις του προέδρου δεν τους δίνουν πάντα την αίσθηση της δικαιοσύνης. Όσο ο Λιόλιος συνεχίζει να λειτουργεί με κριτήρια προσωπικά και εκδικητικά, καμία βαρύγδουπη αναφορά στη «δικαιοσύνη ως στάση ζωής» δεν θα πείσει κανέναν.
.png)
Αναρτήσεις
){kind=link}