Ο πρόεδρος της ΟΔΚΕ, Κώστας Μπούσιας, επέλεξε στην ομιλία του να εκθειάσει τον Βαγγέλη Λιόλιο, παρουσιάζοντάς τον ως «πραγματικό υποστηρικτή» της ελληνικής διαιτησίας. «Ο πρόεδρος της ΕΟΚ είναι πάντα δίπλα μας και μας βοηθάει οικονομικά. Δεν σας κρύβω ότι προσφέρθηκε να μας δώσει κι άλλα χρήματα για τα έξοδα, αλλά εμείς αρνηθήκαμε...», ανέφερε χαρακτηριστικά. Μάλιστα, τόνισε ότι ο Λιόλιος κάλυψε τα εισιτήρια και πρότεινε να τιμηθεί η Ομοσπονδία με μια αναμνηστική πλακέτα.
Ωστόσο, τα λόγια του Μπούσια μοιάζουν να απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα που θα βιώσουν οι διαιτητές. Δεκάδες εξ αυτών αναγκάστηκαν να φύγουν από τα σπίτια τους στις έξι το πρωί και να επιστρέψουν αργά το βράδυ, ταλαιπωρημένοι και οικονομικά επιβαρυμένοι. Γιατί, αν όλα ήταν τόσο «καλυμμένα» όπως είπε ο πρόεδρος της ΟΔΚΕ, οι διαιτητές χρειάστηκε να πληρώσουν από την τσέπη τους βασικά έξοδα; Γιατί η Ομοσπονδία δεν φρόντισε να εξασφαλίσει τουλάχιστον τα στοιχειώδη για όσους σηκώνουν το βάρος της διαιτησίας κάθε Σαββατοκύριακο;
Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: από τη μία χειροκροτήματα, λόγια ευγνωμοσύνης και πλακέτες· από την άλλη, διαιτητές που υπομένουν ταλαιπωρία και οικονομικό κόστος για να βρεθούν στο σεμινάριο. Και όλα αυτά τη στιγμή που η ΟΔΚΕ αρνήθηκε – όπως ισχυρίστηκε ο Μπούσιας – επιπλέον χρήματα από τον πρόεδρο της ΕΟΚ. Μήπως όμως αυτά τα «όχι» λέγονται εύκολα, όταν στην πράξη τα μέλη της βάσης καλούνται να βάλουν πλάτη;