Αν κάτι αποδεικνύει η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, είναι ότι οι πραγματικοί ήρωες δεν χρειάζονται… εφέ και βιντεάκια για να μείνουν χαραγμένοι στη μνήμη μας. Κι όμως, τις τελευταίες ημέρες κυκλοφόρησαν “δημιουργίες” που παρουσιάζουν τον Βασίλη Σπανούλη ως Κολοκοτρώνη, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ως Παπαφλέσσα και τον Κώστα Σλούκα σε ρόλους εθνικών αγωνιστών του ’21, έτοιμους να εμπνεύσουν τους Έλληνες ενόψει των μαχών στο EuroBasket. Δηλαδή, στα σοβαρά; Αυτή είναι η επένδυση στο ελληνικό μπάσκετ;
Για να μην κοροϊδευόμαστε: αυτά τα βιντεάκια δεν τιμούν ούτε τους ίδιους τους παίκτες, ούτε την Εθνική ομάδα, ούτε –πολύ περισσότερο– το ίδιο το 1821. Ξεφτιλίζουν. Και μάλιστα σε διπλό ταμπλό: από τη μία, μετατρέπουν κορυφαίους αθλητές σε καρικατούρες για το χειροκρότημα των social media. Από την άλλη, ακουμπούν επικίνδυνα στην Ιστορία, μετατρέποντας σε φαρσοκωμωδία τους πραγματικούς αγώνες και τις θυσίες εκείνης της περιόδου. Δεν μπορείς να μπερδεύεις μια ιστορική μάχη με ένα καλάθι στον ημιτελικό. Είναι σαν να φτιάχνεις τρέιλερ που παρομοιάζει μια νίκη σε ένα γήπεδο με την άλωση της Τριπολιτσάς. Αν μη τι άλλο, προσβάλλει τη νοημοσύνη και τη μνήμη μας.
Και μέσα σε όλα αυτά, η πραγματικότητα της Εθνικής ομάδας είναι σκληρή: χάσαμε από την Τουρκία, δίκαια, γιατί ήταν καλύτερη. Και όχι μόνο αυτό: Το -26 μετά το 68-94 στον δεύτερο ημιτελικό του Eurobasket είναι η πιο βαριά ήττα της Ελλάδας τα τελευταία 32 χρόνια! Όταν αφήσουμε στην άκρη τα εθνικιστικά γυαλιά, το παραδεχόμαστε. Η ομάδα είναι φτιαγμένη γύρω από τον Γιάννη. Όταν εκείνος λάμπει, πετάμε. Όταν όχι, καταρρέουμε. Αυτό δεν είναι ούτε εθνική υπερηφάνεια ούτε ηρωισμός. Είναι μια απλή αγωνιστική εξάρτηση, που απαιτεί ρεαλισμό και σχέδιο για το αύριο.
Αντί λοιπόν να συζητάμε για τα βίντεο και το πόσο «έμπνευση» προκαλούν, μήπως να δούμε λίγο τα σοβαρά; Ο Βαγγέλης Λιόλιος μιλά για “επένδυση στο μπάσκετ”. Μιλά για 100 μπαλόνια σε όλη την Ελλάδα, για “παραγωγική διαδικασία”, ενώ ταυτόχρονα οι νεαροί αθλητές καλούνται να κάνουν χρέη διαιτητή και κριτή για να μην πληρώνει η ΕΟΚ. Επένδυση είναι αυτό ή "ξεπέτα"; Έχουμε δει κάποιο ταλέντο να αναδεικνύεται μέσα από αυτό το σύστημα; Πώς πήγαν οι μικρές εθνικές ομάδες στα πρωταθλήματα, το γνωρίζει κανείς; Η απάντηση είναι απλή: άσχημα.
Κι όμως, το ελληνικό μπάσκετ δεν θέλει ούτε εφέ ούτε εύκολες εντυπώσεις. Θέλει δουλειά στη βάση. Θέλει πρωτάθλημα που δεν θα είναι φουλαρισμένο με 6 και 8 ξένους, αφήνοντας τα ελληνικά ταλέντα να σκουριάζουν στον πάγκο. Θέλει πραγματικά αναπτυξιακά προγράμματα, όχι πρόχειρες επικοινωνιακές καμπάνιες και δανεισμένα projects από τον Καναδά. Θέλει σχέδιο για την επόμενη μέρα. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο Γιάννης δεν θα είναι για πάντα εκεί να μας κουβαλάει στην πλάτη του. Τι θα γίνει μετά; Ποιος θα αντικαταστήσει το κενό;
Το μπάσκετ μας αξίζει περισσότερα. Οι πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που γράφουν Ιστορία με θυσία, όχι αυτοί που γίνονται κέρινα ομοιώματα της Επανάστασης για λίγα likes. Ας σταματήσουμε να φτιάχνουμε καρικατούρες και ας ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε παίκτες. Αυτό θα ήταν πραγματική υπέρβαση.
Αναρτήσεις
