Η καχυποψία των γραπτών εξετάσεων και τα 3 σοβαρά ζητήματα...

 

Οι πρόσφατες εξετάσεις των διαιτητών μπάσκετ, που πραγματοποιήθηκαν υπό την ευθύνη της ΟΔΚΕ, άφησαν πίσω τους περισσότερα ερωτηματικά απ’ όσα απαντήσεις. Και αυτό δεν είναι υπερβολή, αλλά διαπίστωση. Η διαιτησία οφείλει να προοδεύει, να εκσυγχρονίζεται και να χτίζει εμπιστοσύνη. Όταν όμως η ίδια η διαδικασία αξιολόγησης γεννά αμφιβολίες, κάτι δεν πάει καλά.

Πρώτο σοβαρό ζήτημα: η καθυστέρηση στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Όταν στον Νότο και τον Βορρά τα ονόματα των επιτυχόντων και αποτυχόντων χρειάζονται 3-4 ημέρες για να ανακοινωθούν, η αξιοπιστία πλήττεται. Ακούγεται και δεν είναι απίθανο, πως διαιτητές που πίστευαν ότι πέρασαν, τελικά «κόπηκαν» στη μεταφορά της βαθμολογίας από το κομπιούτερ στο έγγραφο της ΟΔΚΕ. Ακόμα κι αν δεν ισχύει, η ίδια η υποψία αρκεί για να δημιουργήσει καχυποψία και αίσθημα αδικίας.

Δεύτερο: δεν μπορεί οι ίδιες εξετάσεις να ισχύουν για όλους. Άλλες απαιτήσεις έχει ένας διεθνής διαιτητής και άλλες ένας της Γ’ ή Β’ Εθνικής. Όταν οι πρωτοκλασάτοι της Α1 γράφουν 20 στις 25, κάτι δεν λειτουργεί σωστά στην κλιμάκωση ή στο περιεχόμενο των θεμάτων.

Τρίτο και ίσως σημαντικότερο: η μονομερής αξιολόγηση. Δεν γίνεται ένας διαιτητής να τίθεται εκτός λίστας επειδή βρέθηκε σε μια μέτρια μέρα και έγραψε 18 ή 19. Ποια είναι πραγματικά η διαφορά από κάποιον που πήρε 20 ή 21; Η αξιολόγηση πρέπει να είναι συνεχής, με πολλαπλά τεστ μέσα στη χρονιά. Έτσι φαίνεται ποιος είναι πραγματικά ενημερωμένος, συνεπής και εξελίξιμος.

Η διαιτησία δεν μπορεί να προοδεύσει με διαδικασίες του παρελθόντος. Αν θέλουμε επαγγελματισμό, χρειάζεται διαφάνεια, μεθοδικότητα και πάνω απ’ όλα σεβασμός στους ανθρώπους που υπηρετούν το άθλημα.