Οι 3 λόγοι που θα αποτύχει οικτρά το διαιτητικό πρόγραμμα της ΕΟΚ στις μικρές κατηγορίες... (η γκρίνια πάει σύννεφο)

 

Η ΕΟΚ, όπως διατείνεται, φέρνει μια καλή πρακτική από τον Καναδά για να βγουν νέοι διαιτητές και κριτές. Γιατί μας το έφερε από τον Καναδά και όχι, ας πούμε από τη Γαλλία; Διότι απλά τη συνέφερε... 

Το πιλοτικό πρόγραμμα που εφαρμόζεται, όπως κάθε ομάδα επιβάλλεται να ορίσει έναν διαιτητή σε αγώνα, δηλαδή στα πρότυπα των σχολικών αγώνων, θα αποτύχει οικτρά. Ήδη, οι διαμαρτυρίες των παραγόντων είναι έντονες μετά από πιέσεις και των γονιών, που απειλούν να πάρουν τα παιδιά τους από την ομάδα, την οποία πληρώνουν. Έτσι, είναι σίγουρο ότι με μαθηματική ακρίβεια οδεύουμε προς το τέλος του πιλοτικού προγράμματος. Οι λόγοι είναι 3:

Τα παιδιά σε τέτοια ηλικία δεν ενδιαφέρονται να μάθουν διαιτησία αλλά να παίξουν μπάσκετ. Πολύ περισσότερο οι γονείς, που δεν θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους να τα "ακούν", ακόμα και από τους συμπαίκτες τους...

Οι γονείς θεωρούν τα παιδιά τους "μικρούς Τζόρνταν" και βλέπουν μέσα από το μπάσκετ την ψυχολογική και γιατί όχι, την οικονομική άνοδο...

Ουδείς από τους έμπειρους διαιτητές και παράγοντες διαιτησίας δεν δουλεύουν με τα παιδιά στις ακαδημίες. Δείτε απλά ένα μέρος του πιλοτικού προγράμματος στο Southeastern Regional Vocational Technical High School στο Easton, όπου εκπαιδεύονται οι μαθητές προκειμένου να γίνουν πιστοποιημένοι διαιτητές μπάσκετ. Σας θυμίζει τίποτα; Η ...μέρα με τη νύχτα! 

Με τη στήριξη έμπειρων officials και την καθοδήγηση επαγγελματιών, οι νέοι μαθαίνουν στην πράξη. Η διαδικασία είναι μεθοδική, οργανωμένη και με όραμα: να δημιουργηθεί μια νέα γενιά διαιτητών που σέβεται το άθλημα και κατανοεί τη φιλοσοφία του.

Αντίθετα, στην Ελλάδα επιχειρείται να αντιγραφεί ένα μοντέλο του Καναδά με τον πιο πρόχειρο τρόπο. Η ΕΟΚ θέλει να εφαρμόσει την παρουσία “διαιτητών” από τις ίδιες τις ομάδες στις μικρές κατηγορίες, χωρίς πραγματική εκπαίδευση, χωρίς εποπτεία, χωρίς υποδομή και έχοντας ως βασικό στόχο τη μείωση των χρημάτων που δίνει η ομοσπονδία!!! Η ιδέα ότι με ένα σεμινάριο κάποιων ωρών ένας νεαρός αθλητής θα μάθει να σφυρίζει σωστά, είναι απλώς αυταπάτη.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Στην Ελλάδα λείπει η παιδεία της διαιτησίας. Οι μεγάλοι διαιτητές σπάνια ασχολούνται με τη βάση, δεν κάνουν σεμινάρια σε σχολεία, δεν εμπνέουν τα νέα παιδιά. Κι αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά. Στο εξωτερικό, οι πρωτοκλασάτοι δημιουργούν το μέλλον, ενώ εδώ, απλώς διαιτητεύουν το παρόν. Γι’ αυτό και το πείραμα της ΕΟΚ είναι καταδικασμένο να αποτύχει.