Το EuroBasket 2025 έριξε αυλαία και η Εθνική μας μπορεί να μην πήρε μετάλλιο από… ατόφιο, αλλά άφησε υποσχέσεις. Μέχρι τον αγώνα με τη Λιθουανία, η Ελλάδα είχε βρει τρόπο να αποφεύγει τα «θηρία», σαν τον φοιτητή που ψάχνει τα εύκολα θέματα στην εξεταστική. Στον ημιτελικό, όμως, χάθηκαν αυγά, πασχάλια και… το manual προετοιμασίας. Η ομάδα μπήκε φοβισμένη, άδεια και με το μυαλό να κάνει τουρισμό στη Ρίγα. Στο ματς με τη Φινλανδία, τα πράγματα ήταν καλύτερα, αλλά στο φινάλε κάναμε το λάθος να αφήσουμε το μυαλό στα αποδυτήρια. Συμπέρασμα; «Όλα τα λεφτά είναι ο Γιάννης». Όταν ο Αντετοκούνμπο πετούσε, κερδίζαμε. Όταν δεν ήταν καλά, όπως με την Τουρκία, χάναμε. Και όταν κουράστηκε στο τέλος με τη Φινλανδία, πήγαμε να χάσουμε και την τρίτη θέση. Άρα, πρώτα πανηγυρίζουμε, μετά πάμε στον Κυριάκο για τις κλασικές φωτογραφίες και αμέσως μετά… πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε από αυτή την ομάδα.
Το πρώτο κομμάτι του παζλ είναι ξεκάθαρο: ο Βασίλης Σπανούλης. Ο «Kill Bill» απέδειξε ότι έχει το πακέτο για να φτιάξει μια ομάδα με ταυτότητα αλλά θέλει μεγαλύτερη εμπειρία και γνώση. Σε αυτόν πρέπει να επενδύσουμε. Τώρα, η δήλωση του Γιάννη ότι «αν δεν είναι εδώ ο Σπανούλης, τότε δεν θα είμαι κι εγώ», ήταν λάθος. Η Εθνική δεν είναι reality με όρους παρουσίας/απουσίας αλλά υπόθεση συλλογική. Η Ελλάδα είναι το θέμα, όχι τα πρόσωπα. Από την άλλη, αν πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά, η σωστή επιλογή είναι η παραμονή του Σπανούλη. Ορθά ο Βαγγέλης Λιόλιος είπε: «Εμείς θέλουμε ο Βασίλης να παραμείνει. Είναι δικό του θέμα να το σκεφτεί, να αποφασίσει και να συνεχίσει». Και για να το μεταφράσουμε: όλοι ξέρουν ποιος κάνει κουμάντο, αλλά η μπάλα τώρα είναι στο γήπεδο του Σπανούλη.
Στεναχώρια από τη στάση του Λιόλιου
Κι εδώ μπαίνει το τρίτο κομμάτι του παζλ. Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, στενοχωρήθηκα από τη στάση του Βαγγέλη Λιόλιου. Στον ημιτελικό, όταν προκριθήκαμε, έλαμπε σαν πυροτέχνημα σε γάμο. Όταν χάσαμε από την Τουρκία, εξαφανίστηκε από το χάρτη πιο γρήγορα κι από SMS της Πολιτικής Προστασίας. Και μόλις πήραμε την τρίτη θέση, πανηγύριζε σαν 12χρονο που βρήκε εισιτήριο για τον τελικό του NBA. Μέχρι και ο Παύλος Γερουλάνος τον μπέρδεψε στο πλήθος και έγραψε στο Facebook ένα ποστ για «παιδιά που πανηγυρίζουν», ατάκα και φωτογραφία που θα μείνουν στην ιστορία. Το μπάσκετ, όμως, δεν θέλει απλά «παιδιά που πανηγυρίζουν». Θέλει σχέδιο, συνέπεια και λιγότερη εξαφάνιση μετά από ήττες.
Αναρτήσεις
