Βιώνοντας από κοντά το χρονικό του παιδικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης Λέσβου, δεν μπορώ να μη νιώσω θυμό, απογοήτευση και βαθύ προβληματισμό. Το να προετοιμάζονται παιδιά, προπονητές, γονείς και συνοδοί για έναν τελικό – με όλη την ένταση, τη χαρά, την ελπίδα που τον συνοδεύει – και να φτάνουν μέχρι το γήπεδο για να διαπιστώσουν ότι η αντίπαλη ομάδα δεν είχε σκοπό καν να εμφανιστεί, δεν είναι απλώς ασέβεια. Είναι ντροπή.
Ο Α.Ο. Ήφαιστος Λήμνου, με βάση όσα συνέβησαν, φαίνεται ότι αποφάσισε εκ των προτέρων την απουσία του. Δεν μπήκε ποτέ κανείς στον κόπο να ενημερώσει επίσημα για αποχώρηση ή για κάποια αιτία. Και το πιο τραγικό; Άφησαν δεκάδες παιδιά και συνοδούς από τη Μυτιλήνη να ταξιδέψουν, να επενδύσουν χρόνο, ενέργεια και χρήματα, να ζήσουν την ένταση του "μεγάλου αγώνα", μόνο και μόνο για να γυρίσουν πίσω με άδεια χέρια. Ή, μάλλον, όχι τελείως άδεια: με ένα μάθημα ζωής για την έλλειψη σεβασμού και υπευθυνότητας.
Δεν είναι το αποτέλεσμα που με πονάει – άλλωστε η Αθλητική Λέσχη Μυτιλήνης κατέκτησε τον τίτλο. Είναι ο τρόπος. Είναι το "μάθημα" που δόθηκε στα παιδιά μας: ότι κάποιοι επιλέγουν να μην αγωνίζονται, να μη σέβονται τον αντίπαλο και να μη λογοδοτούν σε κανέναν. Αν αυτή είναι η κουλτούρα που χτίζουμε στα τοπικά μας πρωταθλήματα, τότε κάτι κάνουμε πολύ λάθος. Και οφείλουμε να το αλλάξουμε. Άμεσα.
Γιώργος Συρόγλου
Αναρτήσεις
