"Πράγματα και θάματα" στη Λέσβο!!! (η ΟΔΚΕ, ο Σαλαβός, η Τέγα και οι τοπικοί διαιτητές...)

Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη Λέσβο, στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Παίδων, ξεπερνούν τη σφαίρα του αναμενόμενου και αγγίζουν τα όρια της θεσμικής γελοιοποίησης. Οι πρακτικές που ακολουθούνται δεν προσβάλλουν μόνο το άθλημα, αλλά και την κοινή λογική. Τρία είναι τα βασικά περιστατικά που δεν μπορούν —και δεν πρέπει— να μείνουν ασχολίαστα.

Πρώτο ζήτημα: Η παρουσία του Σπύρου Σαλαβού ως κομισάριου στη διοργάνωση. Πρόκειται για πρώην μέλος της ΟΔΚΕ, νυν γενικό γραμματέα της Τοπικής Επιτροπής Λέσβου και παράλληλα παράγοντα τοπικής ομάδας. Αν αυτό δεν συνιστά κατάφωρη σύγκρουση συμφερόντων, τότε τι είναι; Πώς γίνεται ο άνθρωπος που συμμετέχει ενεργά στη διοργάνωση, φιλοξενώντας την θεσμικά, να ελέγχει ουσιαστικά διαιτητές στον ίδιο χώρο; Ποιος επιτρέπει ένα τέτοιο θεσμικό ατόπημα; Ούτε σε πρωτάθλημα... γειτονιάς δεν θα γινόταν αποδεκτό. Αλλά εδώ, στο ελληνικό μπάσκετ, γίνεται. Και κανείς δεν μιλά.

Δεύτερο ζήτημα: Ο απόλυτος αποκλεισμός διαιτητών της Λέσβου από μια διοργάνωση που διεξάγεται στην έδρα τους. Οι ρέφερι ήρθαν από Αθήνα και Πάτρα, λες και δεν μπορούσαν να προστεθούν και διαιτητές από το νησί. Το μήνυμα είναι σαφές: "Είστε εδώ μόνο για να φιλοξενείτε, όχι για να συμμετέχετε." Ποιος το επικροτεί αυτό; Ο πρόεδρος της ΟΔΚΕ, Κώστας Μπούσιας, ο οποίος δείχνει, για ακόμη μία φορά, να αδιαφορεί για τους συναδέλφους του. Μια ΟΔΚΕ που πλέον δεν αποφασίζει, αλλά εκτελεί. Δεν ηγείται, αλλά υπακούει. Η ΚΕΔ διατάσσει, η Ομοσπονδία εφαρμόζει και η ΟΔΚΕ... σφυρίζει αδιάφορα.

Τρίτο ζήτημα: Η α.ποστολή της κ Τέγας από την Καρδίτσα στη Λέσβο για να οριστεί κομισάριος. Εδώ γελάνε και οι πέτρες. Ποια ήταν η ανάγκη αυτής της μετακίνησης; Ποια ειδικά προσόντα ή εμπειρία διαθέτει ώστε να δικαιολογεί μια τέτοια απόφαση; Προφανώς δεν υπήρχε πρόβλημα με το κόστος, γιατί φαίνεται πως "λεφτά υπάρχουν", αλλά όχι για όλους. Το μήνυμα της επιλογής είναι ξεκάθαρο: οι εκλεκτοί ταξιδεύουν, οι άλλοι απλώς παρατηρούν.

Αν αυτό το πρωτάθλημα αποτελεί πρότυπο διοργάνωσης, τότε βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο. Η αξιοπιστία θυσιάζεται στον βωμό της εύνοιας, της εξυπηρέτησης και της σιωπηλής συνενοχής. Οι τοπικές κοινωνίες απαξιώνονται, οι θεσμοί υπονομεύονται και η αξιοπρέπεια των διαιτητών καταρρακώνεται.