Αν κάποιος ήθελε να περιγράψει τι συμβαίνει σήμερα στον χώρο της ελληνικής διαιτησίας, θα έπρεπε να ψάξει στις σελίδες του Ιονέσκο. Το θέατρο του παραλόγου βρίσκει την απόλυτη του έκφραση στο στην πάλαι ποτέ ισχυρή ΟΔΚΕ, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα φερέφωνο χωρίς φωνή και ένα πειθήνιο όργανο. Με πρωταγωνιστές που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει κανονισμός και θεσμική σοβαρότητα, και με θεατές τους διαιτητές που βλέπουν τα πάντα να γκρεμίζονται χωρίς κανείς να τους δίνει λόγο...
Η θλιβερή κατάληξη της ΟΔΚΕ, υπό τον Κώστα Μπούσια, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν προδιαγεγραμμένη. Από τη στιγμή που ο Ηλίας Κορομηλάς, ως σύμβουλος της ΕΟΚ, ζήτησε την άμεση κατάργηση βασικών κανόνων για τα προστάζ και τη μετατροπή των σεμιναρίων σε… fast track, ήταν φανερό πως η διάλυση της αξιοκρατίας είχε μπει στο πρόγραμμα. Το τότε Δ.Σ. της ΟΔΚΕ, με πρόεδρο τον Παντελή Ελευθεριάδη, αρνήθηκε να υπογράψει τις καραμπινάτες παρανομίες. Το πλήρωσε με εκπαραθύρωση. Αλλά έφυγε με αξιοπρέπεια, πλην μιας και μόνης περίπτωσης...
Η νέα διοίκηση της ΟΔΚΕ, αντί να υπερασπιστεί τις αρχές, έδωσε "γη και ύδωρ" στην ΕΟΚ, μετατρέποντας έναν θεσμικό ελεγκτή σε πειθήνιο εκτελεστή αποφάσεων τρίτων. Πλέον, η φωνή της ΟΔΚΕ ακούγεται μόνο όταν συντονίζεται με εκείνη της ΕΟΚ. Ο θεσμός διαλύεται αθόρυβα και η “άτυπη κατάργηση” που ερχόταν με αργά βήματα, πλέον επιταχύνεται.
Αποδείξεις υπάρχουν πολλές. Οι περισσότεροι Σύνδεσμοι είναι παραμελημένοι και σε απόγνωση. Πληθαίνουν οι φωνές για κλείσιμο ενώσεων. Υπό την απειλή του "μια ένωση, ένας σύνδεσμος". Οι αντιδράσεις πνίγονται, οι φωνές φιμώνονται. Η ομοιομορφία αντικαθιστά την πολυφωνία. Και οι διαιτητές νιώθουν πως μετατρέπονται σε εργαλεία χωρίς φωνή, σε εκτελεστές αποφάσεων που λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες.
Η Ελλάδα απέχει έτη φωτός από τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Σε Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Σουηδία, Ουγγαρία και Κροατία, τα ετήσια σεμινάρια διαρκούν δύο με τρεις ημέρες, με πλήρη κάλυψη υλικού, αγωνιστικά και γραπτά τεστ και ενδιάμεσες αξιολογήσεις. Οι διαιτητές εκεί προετοιμάζονται με σοβαρότητα, όχι με «ημερίδες για το θεαθήναι». Εδώ, κάποιοι ονειρεύονται ταχύρρυθμα τμήματα διαιτησίας –σε στιλ ταχυφαγείου– και επανεμφανίζουν πρόσωπα που απλώς βολεύονται. Η σύγκριση είναι εξευτελιστική.
Αυτό που δεν λέγεται αλλά υπονοείται από όλους όσοι γνωρίζουν, είναι ότι όσα γίνονται, γίνονται με σχέδιο. Σχέδιο που επιδιώκει την πλήρη χειραγώγηση του συστήματος διαιτησίας. Όταν η διοίκηση μιας ομοσπονδίας προσπαθεί να αποφασίζει ποιοι διαιτητές αξίζουν και ποιοι όχι, ποιοι Σύνδεσμοι θα υπάρχουν και ποιοι θα “σβήσουν”, τότε η κρίση δεν είναι απλώς θεσμική. Είναι ηθική.
Η ΟΔΚΕ, που θα έπρεπε να αποτελεί την ανεξάρτητη φωνή της διαιτησίας, κατάντησε να είναι απλώς ένα «κέντρο μεταβίβασης εντολών». Αν δεν υπάρξει άμεση κινητοποίηση, οι Σύνδεσμοι που ακόμα λειτουργούν θα βρεθούν σύντομα μπροστά σε τετελεσμένα. Και τότε, δε θα έχει σημασία ποιος είχε δίκιο. Θα έχει χαθεί το ίδιο το πεδίο μάχης.
Το ερώτημα είναι ένα: υπάρχει ακόμη διαιτητική συνείδηση ή όλοι περιμένουν απλώς τη σειρά τους για μια θέση στο νέο status quo; Αν δεν ξυπνήσουν σύντομα οι υγιείς δυνάμεις του χώρου, η ελληνική διαιτησία δεν θα έχει απλώς παρακμάσει.
Θα έχει ξεχάσει τι σημαίνει αξιοπρέπεια.
Αναρτήσεις
){kind=link}