Πολιτική Β. Λιόλιου: Όταν αλλάζουν οι καρέκλες, αλλάζουν και οι κανόνες...

 

Όταν η υποκρισία περισσεύει... Πριν από έναν χρόνο, η ΕΟΚ και η ΟΔΚΕ λειτούργησαν αιφνιδίως με μια ...“γραμμή αρχών”: τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Διαιτητών δεν μπορούσαν να ορίζονται ως κομισάριοι, δήθεν επειδή κατείχαν «θέση εξουσίας». Λες και η Ομοσπονδία είναι ένα όργανο εξουσίας...

Ένα επιχείρημα που παρουσιάστηκε ως θεσμική προστασία, αλλά σήμερα αποδεικνύεται ότι χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό εργαλείο για να παραγκωνιστεί ο Παντελής Ελευθεριάδης και η τότε διοίκησή του.

Τον Σεπτέμβριο του 2024, οι σχέσεις ΕΟΚ – ΟΔΚΕ δεν είχαν ακόμη διαταραχθεί. Κι όμως, οι πρώτες “γρατζουνιές” άρχισαν να φαίνονται. Ο Πατρινός κομισάριος Δημόπουλος, αν και είχε κανονικά οριστεί σε αγώνα της Α1, ενημερώθηκε δύο μέρες πριν το παιχνίδι από τον πρόεδρο της Επιτροπής Πρωταθλήματος, Νικολόπουλο, ότι δεν θα πάει “επειδή είστε μέλος του Δ.Σ. της ΟΔΚΕ”. Η αιτιολογία ήταν προσχηματική. Δεν υπήρχε καμία απόφαση, κανένα καταστατικό εμπόδιο. Υπήρχε μόνο μια προειδοποίηση: «όποιος δεν μας ακούει, κατεβαίνει από το τρένο».

Έκτοτε, τα γεγονότα κύλησαν όπως ήταν αναμενόμενο. Η διοίκηση Ελευθεριάδη σταδιακά βρέθηκε σε δυσμένεια, οι φωνές ανεξαρτησίας ενόχλησαν και η ανατροπή ήταν θέμα χρόνου. Όταν τελικά ήρθε η “αλλαγή φρουράς”, ξαφνικά οι ίδιοι κανόνες καταργήθηκαν. Τα νέα μέλη του Δ.Σ. της ΟΔΚΕ, που πρόσκεινται στη νέα τάξη πραγμάτων, ορίζονται πλέον κανονικά ως κομισάριοι, χωρίς κανένα “κώλυμα”. Η απαγόρευση που πέρσι θεωρούνταν ζήτημα δεοντολογίας, φέτος έγινε “παρεξήγηση”.

Η επιλεκτική αυτή εφαρμογή των κανόνων είναι το πραγματικό σκάνδαλο. Όχι γιατί αλλάζουν οι νόμοι αλλά γιατί αλλάζουν ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στην καρέκλα. Οι ίδιοι άνθρωποι που πέρσι επικαλούνταν τη θεσμική ευθύνη, φέτος την ξέχασαν. Και η “ανεξαρτησία” που υποτίθεται πως προστατεύουν, χρησιμοποιείται ως ρόπαλο για την εξόντωση των μη αρεστών.

Η αποκατάσταση των “κομισαρίων” μετά την απομάκρυνση Ελευθεριάδη δεν είναι απλώς υποκριτική αλλά δηλωτική της νοοτροπίας εξουσίας που κυριαρχεί. Ένα σύστημα που δεν πορεύεται με αρχές, αλλά με συμφέροντα. Ένα μπάσκετ που δεν λειτουργεί με αξιοκρατία, αλλά με ημετέρους. Και κάπως έτσι, μέσα από τα μικρά πραξικοπήματα της καθημερινότητας, το ελληνικό μπάσκετ βουλιάζει λίγο ακόμη όχι από έλλειψη ταλέντου, αλλά από υπερβολή εξουσίας.