Γιατί λοιπόν οι διαιτητές δείχνουν τέτοια προτίμηση στην EuroLeague και απομακρύνονται από τη FIBA; Γιατί στεναχωριούνται αν δεν καταφέρουν να υπογράψουν συμβόλαιο συνεργασίας; Η απάντηση δεν χρειάζεται πολύ ψάξιμο. Είναι απλή, χειροπιαστή και χωράει σε έναν αριθμό: το ποσό που μπαίνει στον λογαριασμό τους μετά το σφύριγμα της λήξης.
Η EuroLeague έχει μετατρέψει τη διαιτησία σε επάγγελμα με προδιαγραφές… executive. Για τη σεζόν 2024-25, τα οικονομικά δεδομένα της διοργάνωσης δείχνουν το μέγεθος της διαφοράς. Κάθε ρέφερι εισπράττει 2.000 ευρώ μικτά για ένα παιχνίδι της κανονικής περιόδου, ποσό που αυξάνεται στα 3.000 ευρώ ανά αγώνα στα playoffs. Κι αν φτάσει στο Final Four, η αποζημίωση απογειώνεται στα 5.000 ευρώ μικτά για κάθε ματς. Ακόμη και όσοι τίθενται σε ετοιμότητα, λαμβάνουν 1.200 ευρώ απλώς και μόνο για τη διαθεσιμότητα.
Σε όλα αυτά, προσθέστε ότι η EuroLeague καλύπτει πλήρως τα ταξιδιωτικά έξοδα, αεροπορικά, ξενοδοχεία, μετακινήσεις και το παζλ ολοκληρώνεται. Ένα πακέτο επαγγελματικό, σταθερό και κυρίως… προσοδοφόρο.
Αντίθετα, η FIBA μοιάζει να κινείται σε άλλες ταχύτητες. Έτσι, δεν είναι περίεργο που οι περισσότεροι διαιτητές στρέφουν το βλέμμα προς τη EuroLeague, εκεί όπου ο κόπος τους πληρώνεται με συνέπεια και κύρος.
Το χρήμα μπορεί να μη φέρνει πάντα την ευτυχία, αλλά σίγουρα φέρνει σταθερότητα, αναγνώριση και μια θέση στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και κάπως έτσι, η EuroLeague κερδίζει τη “μάχη της σφυρίχτρας”...
Αναρτήσεις
