Οι 3 μοναδικές αλήθειες του Κ. Ρήγα για τους "GrizoiLikoi"...

Ο μισάωρος μονόλογος του Κώστα Ρήγα δεν ήταν μια ακόμη παρέμβαση ενός παλιού παράγοντα που νοσταλγεί τα περασμένα. Ήταν ένα ξέσπασμα ενός ανθρώπου 81 ετών, όπως είπε, για να υψώσει "ασπίδα προστασίας" στους προέδρους Βαγγέλη Λιόλιο και Στέλιο Κουκουλεκίδη και σε άλλους θεσμικούς στον χώρο της διαιτησίας. Στο στόχαστρό του βρέθηκαν οι διαιτητές, αλλά και οι Grizoi Likoi, το blog που κλείνει πια σχεδόν δεκαπέντε χρόνια σταθερής και σκληρής κριτικής προς κάθε ΚΕΔ, αλλά και προς τον ίδιο τον Κώστα Ρήγα, όταν είχε «παιδιά και αποπαίδια» στη διαιτησία...

Ο τόνος του ήταν επιθετικός, σε σημεία άδικος, σίγουρα φορτισμένος. Όμως μέσα σε αυτόν τον χείμαρρο, ο Ρήγας είπε 3 μεγάλες αλήθειες. Και γι’ αυτές του αναγνωρίζουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από ένα υποθετικό καπέλο. Του αναγνωρίζουμε ότι ξέρει πολύ καλά για τι πράγμα μιλάει.

Πρώτη μεγάλη αλήθεια: Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι οι Grizoi Likoi δεν εφευρίσκουν ιστορίες, αλλά ανασύρουν πραγματικά γεγονότα και τα κάνουν θέμα. Μπορεί να το παρουσίασε με απαξιωτικό τρόπο, λέγοντας ότι πρόκειται για «μικρά, δευτερεύοντα περιστατικά» που γίνονται θόρυβος. Όμως η ουσία δεν αλλάζει. Ομολογεί δημόσια ότι όσα γράφονται πατούν σε συγκεκριμένα συμβάντα και όχι σε φαντασιώσεις. Ένας διαιτητής που ξεχνά να υπογράψει φύλλο αγώνα. Μια τιμωρία που επιβάλλεται εδώ και παραλείπεται αλλού. Μια συμπεριφορά προσβλητική που «θάβεται» αντί να αντιμετωπίζεται. Αυτά δεν είναι εφευρήματα. Είναι η καθημερινότητα του χώρου.
Δεύτερη μεγάλη αλήθεια: Ο Ρήγας αναγνώρισε ότι ο στόχος της κριτικής δεν είναι οι ίδιοι οι διαιτητές ως πρόσωπα, αλλά οι θεσμικοί φορείς. Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας. Τα μέλη της ΚΕΔ, εθνικά και τοπικά. Ο σύμβουλος διαιτησίας. Αυτοί που αποφασίζουν ποιος ανεβαίνει, ποιος πέφτει, ποιος τιμωρείται και ποιος «γλιτώνει». Και σίγουρα δεν το είπε τυχαία. Ξέρει πολύ καλά περιπτώσεις όπου ένας διαιτητής τιμωρήθηκε παραδειγματικά για ένα λάθος, ενώ άλλοι, με βαριά και επαναλαμβανόμενα παραπτώματα, πέρασαν σχεδόν αλώβητοι. Ξέρει νεότερους διαιτητές που νιώθουν πάνω τους την εκδικητικότητα, την έλλειψη σεβασμού, ακόμη και τα σεξιστικά σχόλια. Εκεί στοχεύει η κριτική. Όχι στα σφυρίγματα, αλλά στην εξουσία που κρίνει τα σφυρίγματα. Ούτως ή άλλως το blog υπερασπίζεται τους διαιτητές κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα...
Τρίτη μεγάλη αλήθεια: «Το πιο ανησυχητικό» είπε, «δεν είναι οι υπερβολές. Είναι ότι τα περισσότερα χτυπήματα προέρχονται από τον δικό μας χώρο». Ακριβώς. Οι ίδιοι οι διαιτητές είναι αυτοί που μιλούν, έστω συχνά - πυκνά ανώνυμα. Γιατί νιώθουν ότι δεν υπάρχει ισονομία. Ότι κάποιοι υποβιβάζονται εν μια νυκτί, ενώ άλλοι εξαφανίζονται από τους πίνακες χωρίς εξήγηση. Ότι στις γραπτές ερωτήσεις άλλος κόβεται στο όριο και άλλος περνά στο όριο. Αυτή η αίσθηση αδικίας είναι το πραγματικό καύσιμο της κριτικής. Όχι η εμπάθεια.

Ο Κώστας Ρήγας μπορεί να διαφωνεί με το ύφος, με το μέσο, με τον τρόπο. Δεν μπορεί όμως να αγνοήσει αυτό που στην ουσία παραδέχτηκε. Ότι υπάρχει πρόβλημα εμπιστοσύνης. Ότι ο χώρος βράζει. Ότι η σιωπή έσπασε και δεν θα ξανακολλήσει εύκολα.