Όταν η κάλπη γίνεται… οθόνη, η εμπιστοσύνη δοκιμάζεται

 

Οι ηλεκτρονικές εκλογές παρουσιάστηκαν ως η λύση για μια πιο σύγχρονη, γρήγορη και «καθαρή» διαδικασία. Χωρίς ουρές. Χωρίς χαρτιά. Χωρίς εντάσεις στους διαδρόμους, χωρίς χρήματα για ταξίδια. Μόνο ένα κλικ και τέλος. Στα χαρτιά, ιδανικό. Στην πράξη, όχι πάντα.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα έρχεται από την Αχαΐα και τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, όπου το αποτέλεσμα κρίθηκε στις 43 ψήφους και η πλευρά του Σταύρου Κουνάβη κάνει λόγο για «λαθροχειρίες» και αλλοίωση αποτελέσματος. Ο Γεράσιμος Κατσιγιάννης επικράτησε οριακά, όμως η υπόθεση δεν τελειώνει εκεί. Ένσταση, απειλές για δικαστικές κινήσεις και προσφυγή στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Όλα αυτά για μια διαδικασία που, υποτίθεται, διασφαλίζει διαφάνεια και αξιοπιστία.

Κάπου εδώ, στον χώρο του μπάσκετ και ειδικά στις τάξεις της ΕΟΚ, αρκετοί παράγοντες "σηκώνουν το φρύδι". Από το 2021 μέχρι σήμερα, όλες οι εκλογές και οι Γενικές Συνελεύσεις διεξάγονται ηλεκτρονικά. Δια ζώσης δεν υπάρχει. Ή τουλάχιστον δεν προτιμάται. Επισήμως για λόγους λειτουργικότητας. Ανεπισήμως όμως, κάποιοι μιλούν για ένα μοντέλο όπου η προσωπική επαφή, η ζωντανή αντιπαράθεση και η λογοδοσία έχουν εξαφανιστεί πίσω από οθόνες και κωδικούς πρόσβασης.

Φυσικά, δεν μπαίνει υπό αμφισβήτηση η εκλογή του Λιόλιου ή η διαδικασία που τον ανέδειξε, από τη στιγμή που κάποιες καταγγελίες που ακούστηκαν από την πλευρά της παράταξης του Παναγιώτη Φασούλα δεν επιβεβαιώθηκαν. Όμως το φαινόμενο των συνεχών ηλεκτρονικών αναμετρήσεων αρχίζει να αφήνει σκιές. Όσο λείπει το δια ζώσης, τόσο μεγαλώνει η καχυποψία. Κι αυτό, στο ελληνικό αθλητικό σκηνικό, είναι κάτι παραπάνω από μια τεχνική λεπτομέρεια. Είναι θέμα δημοκρατίας...