Το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο έντονης συζήτησης. Όχι για ένα μεγάλο ταλέντο, ούτε για μια ευρωπαϊκή επιτυχία. Αλλά για τη βαθιά μεταμόρφωση του τρόπου με τον οποίο διοικείται. Μια μεταμόρφωση που ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και κορυφώνεται σήμερα, αποτυπώνοντας δύο εντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες.
Σήμερα, υπό τη διοίκηση Λιόλιου, η εικόνα έχει αλλάξει ριζικά. Η ΕΟΚ παρουσιάζει μια πιο επιθετική θεσμική στάση, επιλέγοντας συχνά τη νομική οδό. Από τις συγκρούσεις με διαιτητές και προπονητές έως τις αντιπαραθέσεις με σωματεία, ενώσεις και στελέχη του οικοσυστήματος, η νέα εποχή χαρακτηρίζεται από υψηλή ένταση και μια πιο σκληρή διοικητική γραμμή.
Το μόνο βέβαιο είναι πως το άθλημα βιώνει μια κρίσιμη στιγμή. Μια στιγμή που δεν αφορά μόνο πρόσωπα, αλλά την ίδια την ταυτότητά του. Το ελληνικό μπάσκετ καλείται να αποφασίσει αν θέλει να προχωρήσει με όρους σύγκρουσης ή με όρους συνεννόησης. Αν θέλει να χτίσει πάνω σε θεσμική σταθερότητα ή να πορευτεί σε ένα πεδίο διαρκούς έντασης.
Αναρτήσεις
