Π. Μπακάλης - Γ. Λιαρομμάτης: Βίοι αντίθετοι... (γιατί ισχύουν 2 μέτρα και 2 σταθμά στο μπάσκετ;)

Κάποιες συμπτώσεις στο ελληνικό μπάσκετ παύουν να είναι συμπτώσεις και μετατρέπονται σε ερωτήματα με βάρος. Η διαφορετική αντιμετώπιση των Παναγιώτη Μπακάλη και Γιάννη Λιαρομμάτη είναι μία από αυτές. Δύο πρόσωπα με κοινές διαδρομές, αλλά με εντελώς διαφορετική κατάληξη. Και κάπου εδώ αρχίζει το πρόβλημα.

Ας ξεκινήσουμε από όσα τους χωρίζουν. Ο Παναγιώτης Μπακάλης υπήρξε διαιτητής στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, με παρουσία σε κορυφαίο επίπεδο και μετέπειτα παρατηρητής της Euroleague. Μια πορεία με εμπειρία, γνώση και βέβαια διεθνή αναγνώριση. Από την άλλη πλευρά, ο Γιάννης Λιαρομμάτης υπήρξε διαιτητής, χωρίς όμως να φτάσει σε αντίστοιχα υψηλό επίπεδο. Άλλη κλάση, άλλη διαδρομή, άλλες παραστάσεις.

Πάμε όμως στις ομοιότητες, εκεί όπου τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα. Και οι δύο πέρασαν από την ΚΕΔ. Και οι δύο είχαν ενεργό ρόλο στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Και οι δύο έχουν παιδιά που σφυρίζουν στην Α1. Ο Βασίλης Λιαρομμάτης μάλιστα έκανε ήδη το ντεμπούτο του σε παιχνίδι της GBL και συγκεκριμένα του Περιστερίου με τον Ολυμπιακό. Μέχρι εδώ, όλα δείχνουν συμμετρικά.

Κι όμως, δεν είναι. Ο Παναγιώτης Μπακάλης πείστηκε να αποχωρήσει από την ΚΕΔ της ΕΚΑΣΑΜΑΘ με βασικό επιχείρημα την παρουσία του γιου του στην GBL. Η σύγκρουση συμφερόντων προβλήθηκε ως αδιαπραγμάτευτη κόκκινη γραμμή. Ορθώς ή όχι, αυτό ειπώθηκε και αυτό εφαρμόστηκε. Στην περίπτωση Λιαρομμάτη, όμως, η ίδια γραμμή μοιάζει να "ξεθωριάζει". Παραμένει στη θέση του, χωρίς να φαίνεται να ενοχλεί κανέναν το απολύτως ίδιο δεδομένο.

Και εδώ γεννιέται το εύλογο ερώτημα. Γιατί; Για ποιο λόγο σε μία περίπτωση η παρουσία συγγενικού προσώπου στην κορυφαία κατηγορία θεωρείται ασυμβίβαστο και σε μία άλλη όχι; Ποιος αποφασίζει πότε ισχύουν οι κανόνες και πότε γίνονται ελαστικοί; Και κυρίως, με ποια κριτήρια;

Το μπάσκετ, και ειδικά η διαιτησία, δεν αντέχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όχι γιατί πλήττεται η εικόνα ενός προσώπου, αλλά γιατί διαβρώνεται η αξιοπιστία ολόκληρου του συστήματος. Όταν οι κανόνες δεν εφαρμόζονται οριζόντια, τότε παύουν να είναι κανόνες και μετατρέπονται σε εργαλεία. Και αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνο από οποιοδήποτε σφύριγμα.