Το ζήτημα αν και πότε ένα φάουλ μετατρέπεται σε αντιαθλητικό δεν είναι ούτε νέο, ούτε παρεξηγημένο. Είναι απλώς μια δύσκολη συνθήκη για κάθε ρεφ...
Το κριτήριο C1 ήρθε για να θέσει όριο σε μια πρακτική που επί χρόνια αλλοίωνε τον ρυθμό και την αισθητική του παιχνιδιού. Η Euroleague, ακολουθώντας πλήρως τη φιλοσοφία της FIBA, ξεκαθάρισε ότι η επαφή που δεν έχει καμία σχέση με προσπάθεια για τη μπάλα δεν είναι απλώς φάουλ. Πρόκειται, εν κατακλείδι, για μια ενέργεια εκτός πνεύματος του κανονισμού.
Εδώ γίνεται και το βασικό λάθος από παίκτες, πάγκους και φιλάθλους. Το αντιαθλητικό δεν ορίζεται από τη δύναμη της επαφής. Ορίζεται από τη φύση της. Ένα ελαφρύ κράτημα στη μέση, ένα τράβηγμα από πίσω, ένα άπλωμα χεριού στο σώμα για να σταματήσει το ρολόι, είναι καθαρές περιπτώσεις C1, ακόμη κι αν δεν πονάει η επαφή. Ούτως ή άλλως δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το ...πονόμετρο, όπως έλεγαν παλαιότερα οι έμπειροι διαιτητοπαράγονες...
Οι διαιτητές σήμερα εκπαιδεύονται να διαβάζουν την κίνηση και όχι το αποτέλεσμα. Αν το χέρι πάει στη μπάλα, ακόμη κι αν δεν την βρει, υπάρχει μπασκετική πρόθεση. Αν πάει στο σώμα, υπάρχει παραδοχή απλού φάουλ χωρίς ενδιαφέρον για το παιχνίδι.
Το πρόβλημα ξεκινά στην εφαρμογή. Η γραμμή του C1 παραμένει λεπτή και, αναπόφευκτα, υποκειμενική. Όχι γιατί οι referees δεν ξέρουν τον κανονισμό, αλλά γιατί καλούνται να τον εφαρμόσουν σε συνθήκες πίεσης, ταχύτητας και διαφορετικών αγωνιστικών πλαισίων. Όταν παρόμοιες φάσεις σφυρίζονται διαφορετικά από παιχνίδι σε παιχνίδι, τότε ο παίκτης μπαίνει στη διαδικασία ρίσκου. Και στο υψηλότερο επίπεδο, το ρίσκο πληρώνεται ακριβά.
Το χθεσινό ντέρμπι κρίθηκε σε αυτή ακριβώς τη λεπτομέρεια. Όχι από διαιτητική αυθαιρεσία, αλλά από μια κίνηση που έδωσε ξεκάθαρο δικαίωμα για έλεγχο C1. Στο σύγχρονο μπάσκετ, αυτό δεν είναι ατυχία. Είναι κακή επιλογή.
.png)
Αναρτήσεις
