Η Μαρίνα Σάττι του μπάσκετ...

 

Δύο εικόνες, δύο διαφορετικοί κόσμοι, αλλά ένα κοινό συναίσθημα. Η απόλυτη, καθολική κούραση. Εκείνη η στιγμή που το σώμα είναι παρόν, το βλέμμα απών και το μυαλό έχει ήδη φύγει για διακοπές.

Στην πρώτη εικόνα, ένα βλέμμα καρφωμένο στο κενό. Το κεφάλι ακουμπά στο χέρι σαν να ζητά στήριξη από τη βαρύτητα. Σαν να σκέφτεται γιατί βρέθηκε εδώ, ποιος τον έπεισε και πόσες φορές μπορεί να ειπωθεί η ίδια ερώτηση χωρίς να αλλάξει η απάντηση. 

Στη δεύτερη εικόνα, το ίδιο μοτίβο. Κεφάλι στο χέρι, βλέφαρα βαριά, στόμα μισάνοιχτο. Όχι από βαρεμάρα, αλλά από εκείνη την υπαρξιακή εξάντληση που δεν κρύβεται. Σαν να έχει προηγηθεί μαραθώνιος ερωτήσεων, φλας, μικροφώνων και δήθεν χαμόγελων.

Η ομοιότητα δεν είναι στη στάση μόνο. Είναι στο συναίσθημα. Και οι δύο μοιάζουν να λένε το ίδιο πράγμα χωρίς λέξεις. Φτάνει. Όχι άλλη ανάλυση, όχι άλλο γιατί, όχι άλλο πώς νιώθεις.

Τελικά, η ανθρώπινη κούραση δεν κάνει διακρίσεις. Και καμιά φορά, μια εικόνα λέει όσα δεν αντέχεις πια να εξηγήσεις.