Το flopping είναι από τα πιο λεπτά και «επικίνδυνα» ζητήματα για έναν διαιτητή. Στους κανονισμούς ορίζεται ως προσπάθεια παραπλάνησης, με υπερβολική αντίδραση σε επαφή ή ακόμη και με προσποίηση επαφής. Με απλά λόγια, ο παίκτης επιχειρεί να «πουλήσει» ένα σφύριγμα που δεν δικαιούται. Η θεωρία μοιάζει καθαρή. Η πράξη όμως είναι πολύ πιο σύνθετη.
Στη συγκεκριμένη φάση δόθηκε λανθασμένη τεχνική ποινή για flopping. Ο πρώτος διαιτητής δεν είχε καλή οπτική γωνία και δεν είδε τη μικρή επαφή που προηγήθηκε. Από τη θέση του, η πτώση έμοιαζε θεατρική. Από τη σωστή γωνία όμως ήταν ξεκάθαρο ότι υπήρξε επαφή και ότι η αντίδραση του παίκτη, έστω υπερβολική, δεν συνιστούσε προσποίηση με πρόθεση εξαπάτησης. Αυτό δείχνει πόσο καθοριστική είναι η θέση του διαιτητή. Αν δεν «βλέπεις» το σημείο της επαφής, είναι πολύ εύκολο να οδηγηθείς σε λάθος συμπέρασμα.
Παρότι η EuroLeague έχει ζητήσει πιο αυστηρή αντιμετώπιση του flopping, τα πραγματικά σφυρίγματα παραμένουν λίγα. Υπολογίζεται ότι εμφανίζονται σε μονοψήφιο αριθμό ανά εκατό αγώνες. Στην Ελλάδα, είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Οι διαιτητές προτιμούν το no-call ή, σε οριακές φάσεις, το φάουλ στον παίκτη που κάνει την επαφή. Και δεν έχουν άδικο. Το flopping δεν είναι φάουλ επαφής. Είναι θέμα πρόθεσης.
Γι’ αυτό η βασική αρχή είναι μία: Flopping σφυρίζουμε μόνο όταν είμαστε 100% σίγουροι. Όταν η αντίδραση είναι προφανώς δυσανάλογη ή όταν δεν υπάρχει καμία επαφή. Όταν υπάρχουν αμφιβολίες, η τεχνική ποινή παύει να είναι εργαλείο δικαιοσύνης και γίνεται πηγή αδικίας.
Η συγκεκριμένη φάση αποτελεί μάθημα. Καλύτερη θέση, περισσότερη υπομονή, καλύτερη συνεργασία στο τρίο. Γιατί μια λάθος τεχνική ποινή για flopping δεν διορθώνει το παιχνίδι. Το φορτώνει με ένα σφύριγμα που δεν έπρεπε ποτέ να δοθεί.
.png)
Αναρτήσεις
