Αποκάλυψη γνωστού Έλληνα διαιτητή: "Ο πατέρας μου είναι από τους πιο σκληρούς κριτές"

Μια σημαντική συνέντευξη παραχώρησε ένας γνωστός διαιτητής. Αναφερόμαστε στον...
Ηλία Κουνελλέ, τον 39χρονο Ροδίτη ρέφερι ο οποίος βρέθηκε στη Ρόδο και ήταν προσκεκλημένος του Μάκη Δούβαλη Στο Κόκκινο Ρόδου 103.7 και στην εκπομπή «Χάσαμε τη μπάλα».

Για την εξέλιξη του στο χώρο της διαιτησίας: «Η πορεία ήρθε μετά από πολύ κόπο, ωστόσο πιστεύω ότι είναι καλό να νιώθεις τη στήριξη των ανθρώπων που σε αγαπάνε και σε γνωρίζουν. Δεν υπήρχε ούτε καν σαν όνειρο, ότι κάποια στιγμή θα έφτανα στο σημείο αυτό, να είμαι διεθνής διαιτητής. Όλα προέκυψαν από μία απόφαση που πήραμε μαζί με τη σύζυγό μου την Αννίτα, να μετακομίσουμε το 2011 στην Κύπρο. Μετά από δύο χρόνια έγινα διεθνής. Με βοήθησαν οι συγκυρίες και όλα για την ώρα πάνε όπως τα ήθελα. Είναι μία πενταετία απίστευτη για μένα».

Για το ξεκίνημα του στη διαιτησία: «Ξεκίνησα τη διαιτησία από πολύ νωρίς. Το 1995 ήμουν μόλις 16 ετών. Είχα τα φόντα να φτάσω ψηλά, αλλά ο χώρος στην Ελλάδα είναι λίγο δύσκολος. Είναι ένα μεγάλο… χωνί με πάρα πολλούς διαιτητές που ξεκινούν από μικρές ηλικίες και μετά «στάζουν» σαν το… σταγονόμετρο. Την εποχή που ανέβαινα τις κατηγορίες δεν ήθελαν νεαρούς αλλά πιο έμπειρους. Δεν το κατακρίνω αυτό, αφού ήταν η απόφασή τους. Όταν βρέθηκα στην Κύπρο το 2011 με την εμπειρία που είχα από την Ελλάδα, σαν νέο αίμα, ήταν ένα δώρο γι’ αυτούς. Έτσι μπήκα αμέσως στην Α’ Κατηγορία της Κύπρου και μου είπαν ότι την επόμενη χρονιά θα πάω για διεθνής. Όλα πήγαν όπως τα ήθελα».

Για τον πατέρα του Δημήτρη Κουνελλέ: «Ο πατέρας μου είναι από τους πιο σκληρούς κριτές που έχω. Ποτέ δεν μου χαϊδεψε τα αυτιά. Πολλές φορές μάλιστα του είπα ότι με αδίκησε. Αν με βοηθούσε περισσότερο, ίσως να γινόμουν διεθνής και από την Ελλάδα. Νομίζω όμως ότι ήξερε τι έκανε, γιατί δεν ήθελε να πει κανείς κάτι αρνητικό γι’ αυτόν. Ο πατέρας μου είναι πολύ δίκαιος, τον παραδέχομαι. Τον έχω πολύ ψηλά και αποτελεί είδωλο για μένα. Ήταν καλός διαιτητής και θα μπορούσε να πάει πιο ψηλά, όμως δεν φτάνει να είσαι απλά καλός διαιτητής αλλά και τυχερός. Εγώ είχα την τύχη να είμαι στη σωστή ώρα, τη σωστή στιγμή και στο σωστό μέρος. Αν δεν γνώριζα την Αννίτα για παράδειγμα, δεν θα πήγαινα στην Κύπρο και ίσως να μην γινόμουν διεθνής. Αυτή ήταν η απόφαση ζωής για μένα».

Για την απόφαση του να μετακομίσει στην Κύπρο: «Σίγουρα δεν είναι εύκολο να αφήσεις τον τόπο σου και να μετακομίσεις στην Κύπρο, αλλά δεν έχω μετανιώσει. Λησμονώ την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τη γειτονιά μου. Ο μεγάλος γιος μου, ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο. Άρα έχω κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Δεν πρόκειται να γυρίσω πίσω, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος».

Για το επίπεδο του μπάσκετ στην Κύπρο: «Δεν είναι πάρα πολύ υψηλό το επίπεδο, δεν είναι σίγουρα η Α1. Υπάρχουν όμως κάποιες ομάδες από την Κύπρο και συγκεκριμένα οι δύο πρώτες θα μπορούσαν να παίξουν στην Ελλάδα και να είναι ανταγωνιστικές. Για παράδειγμα ο Κεραυνός Στροβόλου και η Α.Ε.Κ. Λάρνακας πέρσι ήταν αντάξιες αρκετών ελληνικών ομάδων».

Για το χώρο της διαιτησίας: «Δεν είναι εύκολο να μπεις στο χώρο της διαιτησίας. Στα Βαλκάνια έχουμε μία προκατάληψη με τους διαιτητές. Η Κύπρος είναι κλειστή κοινωνία και δεν ασχολούνται πολλοί με το μπάσκετ. Οι πιο πολλοί ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Παλεύουμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε δεύτερο άθλημα το μπάσκετ, γιατί πάει να το προσπεράσει το… φούτσαλ. Γενικά υπάρχει μία φουρνιά από καλούς διαιτητές και καλά παιδιά. Πέρσι σαν Κύπρος, πήραμε τέσσερις λευκές κάρτες, κι αυτό είναι κάτι που με βοήθησε και προσωπικά. Με το νέο σύστημα, βρέθηκα να ήμουν μόνος μου ως διεθνής διαιτητής στην Κύπρο».

Για τις στιγμές που έχει να θυμάται: «Στην Κύπρο δεν μου έχει τύχει κάτι που θα το θυμάμαι χρόνια. Υπάρχουν έδρες που είναι δύσκολες, όπως του Α.Π.Ο.Ε.Λ. και της Α.Ε.Λ. Ίσως είναι πιο δύσκολες και από τις ελληνικές. Μέχρι και κάδους σκουπιδιών έχω δει να πέφτουν. Είναι λίγο περίεργα τα πράγματα. Υπάρχουν στιγμές που δεν ελέγχεται ο κόσμος, γιατί υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιρικοί στο μπάσκετ».

Για την παρουσία του στο Champions League: «Σφύριξα έξι παιχνίδια στο Champions League, φέτος ευελπιστώ περισσότερα. Είναι μία πολύ ωραία διοργάνωση. Είναι ένα πολύ καλό πρωτάθλημα για την Ευρώπη. Συμμετείχα και στο σεμινάριο της Πράγας, μαζί με τους συμπατριώτες μας Παναγιώτη Αναστόπουλο, Τάσο Μάνο, Βάσω Τσαρούχα και Γιώργο Πουρσανίδη».

Για το αν «σφύριξε» ποτέ την Ελλάδα: «Μία φορά βρέθηκα στη δύσκολη θέση να σφυρίξω ελληνική ομάδα και συγκεκριμένα το 2015 στη Ρουμανία. Σφύριξα το παιχνίδι της Εθνικής μας ομάδας στις γυναίκες με τη Λευκορωσία για το ποιος θα περάσει ως πρώτος. Χάσαμε και εύκολα, ευτυχώς. Όσο το παιχνίδι ήταν κλειστό, ένιωθα μεγαλύτερη πίεση. Από τη στιγμή που άκουσα τον Εθνικό Ύμνο, μου κόπηκαν τα πόδια. Η Λευκορωσία ήταν πολύ καλύτερη και κέρδισε δίκαια».

Για τους στόχους του: «Δεν είναι στόχος μου η Ευρωλίγκα. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από τη Διεθνή Ομοσπονδία. Σαφώς και είναι το μεγαλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Αν πάω στην Ευρωλίγκα, θα χάσω άλλα πράγματα, τα Ευρωμπάσκετ, τα Παγκόσμια και την Ολυμπιάδα. Το όνειρο μου είναι να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μακάρι να πάω στο Τόκιο, είμαι 39 ετών, έχω να δώσω πολλά ακόμη και θα το παλέψω».

Για την παρουσία του στα Ευρωμπάσκετ: «Ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα τα Ευρωμπάσκετ. Ο επόμενος στόχος είναι το Ευρωμπάσκετ ανδρών που ίσως έρθει ή ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων ανδρών. Δεν είναι εύκολο από την Κύπρο, να παίρνω τόσο μεγάλες διοργανώσεις. Πέρσι το καλοκαίρι απουσίαζα από το σπίτι μου 55 μέρες για συνεχόμενες διεθνείς διοργανώσεις».


 Για το διεθνές τουρνουά στην Κύπρο: «Θα «σφυρίξω» σ’ ένα διεθνές τουρνουά με τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού, της Μακάμπι Τελ Αβίβ και της Κίμκι. Θα είμαι ο μοναδικός διαιτητής από το σύνδεσμο Κύπρου. Ελπίζω και είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος της Κύπρου θα το αγκαλιάσει το τουρνουά. Ο κόσμος διψάει για τέτοια πράγματα».

Για τη στήριξη της συζύγου του: «Αν δεν είχα τη στήριξη της γυναίκας μου, δεν θα έκανα τίποτα. Έχει τα παιδιά μας, τη δουλειά της και λείπει ο άνδρας της. Αν δεν είχα την Αννίτα, δεν θα πετύχαινα, αυτά που έχω καταφέρει. Είναι ο άνθρωπος που με καταλαβαίνει, με στηρίζει και με κατανοεί. Δεν το στηρίζει απλά, το… υποστηρίζει».

Για τη ζωή στην Κύπρο: «Η ζωή στην Κύπρο είναι με διαφορά καλύτερη. Υπάρχει καλή ποιότητα ζωής και διαφορά στην παιδεία και την υγεία. Υπάρχει ακόμη ανθρωπιά, γνωρίζονται ακόμη οι γείτονες μεταξύ τους. Είναι πιο κλειστή κοινωνία. Η Λευκωσία δεν είναι πολύ μακριά από τη Ρόδο, αλλά ο κόσμος είναι πιο ζεστός. Αγαπούν τους νησιώτες και τους Ροδίτες».