Ποιο είναι το μέλλον της ελληνικής και της βολιώτικης διαιτησίας!!! (δια επίσημων χειλιών...)

Ποιο νομίζετε ότι είναι το μέλλον της ελληνικής διαιτησίας αλλά και της βολιώτικης;
Ο Χάρης Καρακατσούνης μίλησε στο goalpost και είπε: 

• Ξεκινώντας από την Βολιώτικη διαιτησία, πάντα ήταν και θα είναι στις επάλξεις με ημαντική εκπροσώπηση σε Ελλάδα και Ευρώπη, άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ήδη έχει βγάλει αυτός ο σύνδεσμος τέσσερις διεθνείς διαιτητές και έπεται συνέχεια.

• Όσον αφορά για την Ελληνική διαιτησία, πιστεύω ότι μέσα από την συνεχή επιμόρφωση αλλά και ενασχόληση θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, αν και αυτή η αντιπαλότητα που υπάρχει εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, μόνο καλό δεν κάνει στο άθλημα.

• Το ταξίδι μου στην διαιτησία ξεκίνησε την άνοιξη του 1989 στα δημοτικά σχολεία της Νέας Ιωνίας μαζί με τον παιδικό μου φίλο Τάσο Τσοπουρίδη, όταν ο γνωστός Βολιώτης τ. διαιτητής Α1 και όχι μόνο, Αλέκος Μεταφτσής, μας παρότρυνε να ξεκινήσουμε την πορεία μας στο χώρο της διαιτησίας και να σφυρίξουμε σε αγώνες Δημοτικών Σχολείων.

• Την ίδια εποχή παρακολούθησα τα μαθήματα της σχολής του ΣΔΚΜ με δάσκαλο τον Κώστα Κορομηλά …στο υπόγειο της Κοντουριώτου, εκεί ήταν τότε τα γραφεία του συνδέσμου. Έτσι ξεκίνησα και επίσημα τα πρώτα μου βήματα στον χώρο.

• Τον Ιούνιο του 1989, έγιναν οι εξετάσεις της σχολής από την ΟΔΚΕ (πρόεδρος τότε ο Κώστας Δήμου) στο ανοιχτό γήπεδο της Χιλιαδούς και χρίστηκα δόκιμος διαιτητής.

• Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου (αγωνιζόμασταν στον Μαγνησιακό και οι τρεις) πρώτα από όλους με στήριξαν  στην απόφαση αυτή να γίνω διαιτητής, έτσι το καλοκαίρι του 1992 σταμάτησα το μπάσκετ από τον Μαγνησιακό και ασχολήθηκα μόνο με την διαιτησία με πολύ πάθος και αγάπη. Η οικογένεια μου και ο σύνδεσμος μου έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε όλη μου την διαδρομή… άλλωστε μόνος σου δεν είναι δυνατόν να φτάσεις μέχρι το τέλος. Κανένας τους και ποτέ δεν μου στάθηκαν εμπόδιο στην καριέρα μου. Απεναντίας μάλιστα…

• Πολλές ήταν οι όμορφες στιγμές στην πορεία αυτή, αλλά αν πρόκειται να ξεχωρίσω μια, είναι το 2006 ο ορισμός μου στον τελικό του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος Νέων γυναικών στο Σόπρον της Ουγγαρίας μεταξύ Ρωσίας και Ουγγαρίας. Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό τουρνουά και θα μείνει πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, όχι μόνο γιατί ορίστηκα στον τελικό, αλλά γιατί στο ίδιο τουρνουά σφύριξε και ο Κώστας Κορομηλάς και ήταν τεράστια εμπειρία για το ξεκίνημα του Ευρωπαϊκού μου ταξιδιού…

• Όσον αφορά την χειρότερη στιγμή αυτή έχει να κάνει με το …φινάλε της καριέρας μου πρόσφατα και εννοώ ότι λόγω της πανδημίας δεν μπόρεσα να τελειώσω αυτό το ταξίδι στα παρκέ μαζί με την οικογένεια και τους συναδέλφους μου, έτσι όπως αρμόζει στον καθένα μας…

• Στα 31 αυτά χρόνια της διαδρομής μου, κρατάω την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό προς το πρόσωπο μου από τους συναδέλφους μου, από παίκτες και προπονητές. Είναι νομίζω η καλύτερη επιβράβευση μετά το αγωνιστικό κομμάτι της ενασχόλησης μου με την διαιτησία.

• Για την επόμενη μέρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω (όπως και έκανα τόσα χρόνια) να βοηθήσω και να μεταδώσω την εμπειρία μου στα νέα παιδιά του ΣΔΚΜ, άλλωστε αυτός ο σύνδεσμος ήταν και θα είναι πάντα ποιοτικός και δυνατός.