"Ένα, δύο, τρία, γ@μ...τ@ι η διαιτησία"!!! (το ατελείωτο βρισίδι στους διαιτητές...)

Άφησα να περάσει ικανό χρονικό διάστημα από τη βραδιά που βρέθηκα σε αγώνα...
παιδικού πρωταθλήματος. Το τι είδους δουλειά γίνεται στα βάθη των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων στη χώρα μας, νομίζω ότι έρχεται τόσο έντονα στον “αφρό” του ελληνικού μπάσκετ που δε χρήζει ιδιαίτερης ανάπτυξης. Το αν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες κατέχουν τα βασικά του αθλήματος, τον άνετο χειρισμό της μπάλας, το σωστό μηχανισμό του σουτ, το αριστερό μπάσιμο, είναι πράγματα που τα βλέπουμε ακόμα και σε επίπεδο Εθνικής Ομάδας. Κι όμως αν αυτά μοιάζουν μπασκετικά εγκλήματα στην πραγματικότητα είναι αθλητικά πταίσματα.

Βλέπετε, από τα χιλιάδες παιδιά που μπαίνουν στα γήπεδα κάθε Σαββατοκύριακο για να μάθουν το άθλημα, ελάχιστα παιδιά, απειροελάχιστα για να ακριβολογώ, θα κάνουν κάποιου είδους καριέρα στο μπάσκετ. Έχουν όμως όλα το δικαίωμα να βρεθούν σε αθλητικό περιβάλλον και να πάρουν όλα τα σπουδαία μαθήματα που ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει. Την προπόνηση, τη συναδελφικότητα, την προσπάθεια, την αξιοκρατία, την εκγύμναση, τη διασκέδαση, το χαμόγελο. Κι από όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να ενδιαφέρονται μόνο για τη νίκη.

Πρώτα απ’ όλα ας αναρωτηθούμε, ποιός γίνεται συνήθως προπονητής σε ακαδημίες μπάσκετ; Σας λέει κάτι το σενάριο του αθλητή της ανδρικής ομάδας, που επειδή είναι χρόνια στην ομάδα, τού πασάρουν και τους πιτσιρικάδες για να τους προπονεί εισπράττοντας κι ένα χαρτζηλίκι μερικές φορές; Είναι εθιμικό δίκαιο; Είναι επετηρίδα; Είναι προχειρότητα; Είναι δημόσιες σχέσεις;

1 2 3 … η διαιτησία

Ξεκινάει το παιχνίδι ανάμεσα σε 15χρονα με διαιτητές της ΕΣΚΑΘ κι ο ένας προπονητής ασχολείται συνέχεια μα συνέχεια με τους διαιτητές. Σε σημείο που του χρέωσαν τεχνική ποινή! Σε αγώνα 15χρονων τεχνική ποινή στον προπονητή για διαμαρτυρίες! Μαντέψτε τι συνέβαινε κάθε φορά που οι διαιτητές σφύριζαν κάτι από εκείνο το χρονικό σημείο κι έπειτα. Μα φυσικά διαμαρτύρονταν οι 15χρονοι! Και οι γονείς από την κερκίδα έβριζαν τους διαιτητές. Ω γλυκιά μπασκετική πατρίδα.

Ο καλός δε βγαίνει ποτέ

Μεταξύ των πιτσιρικάδων υπάρχει κι ένας που ψιλοξεχωρίζει. Φοράει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ “που κάνουν τη διαφορά”, shooting glove κλπ και το κυριότερο σουτάρει καλούτσικα, έχει και τρίποντο. Ε αυτός ο πιτσιρικάς απαγορεύεται να βγει. Στο συγκεκριμένο ματς που είδα, έπαιξε χωρίς υπερβολή 35 λεπτά. Σε ματς 15χρονων με απολύτως άναρχο ρυθμό υπήρξε “προπονητής” που άφησε παιδάκι 35 λεπτά μέσα, επειδή έβαζε τα σουτ. Επαγγελματίες αθλητές με δέκα επαγγελματικές προετοιμασίες στην πλάτη τους χρειάζονται διαχείριση αναπνοών και δυνάμεων, ο 15χρονος πιτσιρικάς όχι! Αντιλαμβάνεστε ελπίζω, ότι μιλάμε για επικίνδυνα πράγματα για την υγεία του ε; Για την εφηβική καρδιά του, για μυϊκούς τραυματισμούς, για τραυματισμούς κόπωσης. Ο πατέρας όμως στην κερκίδα περήφανος, “ ο γιος μου είναι αναντικατάστατος”.

Τάιμ άουτ … για ξύλο

Στους αγώνες των παιδιών οι διαφορές των πόντων φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν για πλάκα. Ο προπονητής που βλέπει την ομάδα του να προηγείται, ξαφνικά τρελαίνεται που οι αντίπαλοι γυρίζουν το ματς και καλεί τάιμ άουτ. Κι εκεί γίνεται το τραγικό. Πετάει κάτω το πινακάκι με δύναμη (είχε και πινακάκι Θεέ μου), αρπάζει το παιδάκι που δυσκολεύτηκε στο κατέβασμα της μπάλας και δέχτηκε δυο τρία μαζεμένα κλεψίματα, το βουτάει από τη φανέλα το ταρακουνάει ουρλιάζοντας και το σπρώχνει βίαια στον πάγκο για “σωφρονισμό”. Στο σημείο αυτό νόμιζα ότι θα μπουκάρει ο πατέρας του παιδιού μέσα και θα γίνει χαμός αλλά… Το κράμα Ομπράντοβιτς – Σάρας είναι υπεράνω κριτικής και το παιχνίδι συνεχίζεται. Αλήθεια αν ο πιτσιρίκος αυτός μισήσει το μπάσκετ, ποιός θα φταίει; Κι άλλη μια ερώτηση. Αν ο πιτσιρίκος γυρίσει μια μέρα από το σχολείο και πει ότι ο καθηγητής τον βούτηξε από το γιακά και τον έσπρωξε ή αν γυρίσει από το ωδείο και πει ότι ο δάσκαλος του πέταξε την κιθάρα κάτω και του έβαλε τις φωνές θα γίνει δεκτό ως φυσιολογικό; Στο μπάσκετ γιατί να είναι φυσιολογικό ρε γαμώτο; Παιδαγωγός δεν είναι κι ο προπονητής;

Τα συστήματα!

Δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα σε παιδικό ματς πίεση σε όλο το γήπεδο και άμυνα με παγίδα στην επαναφορά μετά από καλάθι! Κι όμως το είδα και μάλιστα στην πρώτη περίοδο! Μπράβο στον προπονητή που το ζήτησε και το σχεδίασε, άξιος ο μισθός του. Πολύ χρήσιμη εκμάθηση σε παιδιά 15 ετών. Από όλα όσα μπορούσε να του διδάξει, διάλεξε την άμυνα με παγίδες στην επαναφορά.

Συμπέρασμα

Το ελληνικό μπάσκετ πάσχει. Όχι σε επίπεδο Εθνικής ομάδας αλλά στη βάση του, εκεί που οι Έλληνες πιτσιρίκοι μαθαίνουν το άθλημα. Γιατί πολλές φορές η εκμάθηση ανατίθεται σε κατσαπλιάδες και η διδασκαλία αντικαθίσταται από το κυνήγι μιας απατηλής επιτυχίας, μιας νίκης άνευ ουσίας. Γιατί οι γονείς βλέπουν το παιδί τους σαν money maker και το άθλημα όχι ως ευκαιρία για χαρά και ψυχική υγεία αλλά ως νίκη, ήττα κι επαγγελματικό συμβόλαιο ή μόρια για ΑΕΙ. Ποιός είναι ο κανόνας και ποιές οι εξαιρέσεις; Αν σκοπεύετε να πάτε το παιδί σας σε μια αθλητική ακαδημία, καλά θα κάνετε να το πάτε. Ψάξτε το κατάλληλο περιβάλλον, υπάρχουν πολλοί σοβαροί προπονητές με ειδίκευση στα παιδιά και το κυριότερο αφήστε τα παιδιά να διασκεδάσουν. Ειδικά στο μπάσκετ ελάχιστα παιδάκια θα παίξουν μπάσκετ πρωταθλητισμού αλλά πάρα πολλά μπορούν να μαζεύονται Τετάρτη βράδυ μέχρι μεγάλη ηλικία και να παίζουν το άθλημα που αγαπούν αν κάποιος τους διδάξει πως να το αγαπήσουν. Και νομοτελειακά θα γίνουν καλύτεροι επαγγελματίες ό,τι κι αν κάνουν, καλύτεροι οδηγοί στο δρόμο, καλύτεροι γονείς οι ίδιοι, καλύτεροι άνθρωποι γενικά.

Πηγή: gazzeta.gr