Αντίο αρχηγέ... (ήσουν μάγκας μέχρι την τελευταία σου στιγμή...)

 

θυμήθηκα κάποιες στιγμές μαζί του, που οφείλω να τις γράψω σε τούτο αυτό το blog. Το σίγουρο είναι ότι έχασα τον φίλο μου, τον άνθρωπο που περάσαμε μαζί ένα από τα δυσκολότερα κεφάλαια της ζωής μου... 

• Ήταν τότε που πάλευα να σώσω την ομάδα της καρδιάς μου, κάνοντας τον πρόεδρο και είχα εσένα δίπλα μου...
  
  
• Το 2008 ήταν τότε που πλακωθήκαμε έξω από το γήπεδο του Αιγάλεω, τότε που παίζαμε αντίπαλοι και με τις προσκλήσεις που είχα πάρει από ΕΣΑΚΕ, έβαλα δικούς μου σκληρούς της Οριτζιναλ μέσα στο γήπεδο...

Αυτοί στο Αιγάλεω δεν μπαίνουν πρόεδρε μου λες, και πιανόμαστε στα χέρια... Μου έσκισες και το πουκάμισο πάνω στο ξύλο, αλλά εγώ τους δικούς μου τους έβαλα και τον αγώνα τον κερδίσαμε... Έπεσες εκείνη τη χρονιά με το Αιγάλεω και το καλοκαίρι ένας κοινός μας φίλος, ο Ισίδωρος, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει, αν μπορείς να πάρεις τον Καρβέλα στην ομάδα... Του λέω: "ρε αυτόν, ούτε να τον βλέπω δεν θέλω, αλλά στείλτον να του κάνω χαβά"...

Ήρθε στο Μπουρνάζι την άλλη μέρα και μου λέει "πρόεδρε θέλω να έρθω στην ομάδα, χρειάζομαι τη δουλειά..."Του λέω, "ρε Καρβέλα πριν λίγο καιρό παίζαμε ξύλο κι έχεις το θράσος να έρχεσαι εδώ;"

Σηκώνεται με κοιτάει στα μάτια και μου λέει "γράψε λάθος, νόμιζα ότι είσαι ινδιάνος και με θέλεις για να πολεμήσω μαζί σου για την ομάδα"... Σηκώθηκα και του έσφιξα το χέρι... Περασμένα - ξεχασμένα, του λέω. "Καλορίζικος αλλά μου χρωστάς ένα πουκάμισο κι από σήμερα αναλαμβάνεις γενικός αρχηγός στην ΑΕΚ μου"...

Από σένα γνώρισα τον Βασιλακόπουλο κι έκανα την Ομοσπονδία δεύτερο σπίτι μου... Περάσαμε πάρα πολλά, αρχηγέ, που αν τα έγραφα όλα θα γράφαμε βιβλίο. Κλάψαμε εκείνη τη μέρα που έπεσε η ομάδα και συνεχίσαμε να τα λέμε και όταν εγώ έπεσα...

Σήμερα αρχηγέ μου έχω κλάψει για σένα, όπως τότε που έπεσε η ομάδα και καθόμασταν έξω από τη Ζοφριά και κλαίγαμε παρέα... Πάλεψες πολύ τον τελευταίο καιρό φίλε μου και ήσουν μάγκας μέχρι την τελευταία σου στιγμή...

Καλό ταξίδι αρχηγέ μου!!!

Μπάμπης Καραμανλής