Τις πταίει; Πάντως το έθνος δεν πταίει για τις μεγάλες προσδοκίες…

 

Ο αθλητισμός και η ζωή, όπως άριστα ανέφερε ο Βαγγέλης Λιόλιος μετά τον αποκλεισμό της ελληνικής ομάδας, είναι έτσι. Ή κάπως έτσι… Απαράβατος όρος είναι ότι το μπάσκετ υπάγεται στα ομαδικά αθλήματα. Άρα, δεν στέκει ο όρος «one man show» σε επίπεδο αγωνιστικό, προπονητικό και διοικητικό. Ακόμα κι αν πρόκειται για τον κορυφαίο παίκτη του πλανήτη, τον καλύτερο προπονητή του κόσμου ή τον businessman της χρονιάς.

Μόνος πας γρήγορα, όμως, με την ομάδα πάμε μακριά. Εκτός κι αν περιλαμβάνεσαι στην κατηγορία που πρόβαλλε ο Όλιβερ Κρόμβελ, Βρετανός πρωθυπουργός, σύμφωνα με την οποία «αυτός που ξεκινώντας δεν ξέρει πού πάει, φτάνει μακρύτερα...» Η ελληνική ομάδα, όμως και γνώριζε εκ των προτέρων τι ήθελε να επιτύχει αλλά και ήξερε που να πάει.

«Τίς πταίει;», λοιπόν, όπως έγραψε και ο Χαρίλαος Τρικούπης στην αθηναϊκή εφημερίδα «Καιροί» το περίφημο άρθρο πριν από 148 χρόνια.

Η εθνική ομάδα χτίστηκε πάνω στα θεμέλια του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Δεν είναι απαραίτητα κακό για κάποια ομάδα αλλά όχι, για την εθνική ομάδα. Όταν ο Δημήτρης Ιτούδης καλούσε (και) την κυρία Βασιλική, από τη γνωστή διαφήμιση στην οποία πρωταγωνιστεί, της είπε: «Είσαι στην ομάδα…» Αυτό που, ίσως, να λησμόνησε να της πει είναι ότι «είσαι στην ομάδα του Γιάννη»…

Ούτε η χαλαρή άμυνα ευθύνεται για τον αποκλεισμό, ούτε η αστοχία στην επίθεση. Ούτε η Διαιτησία, αλλά ούτε και το γεγονός ότι ήταν χθες Τρίτη και 13. Το βάρος για τον super star του ΝΒΑ ήταν βαρύ και ασήκωτο. Όποιος παρακολουθούσε τους αγώνες της εθνικής ομάδας θα διαπίστωνε ότι ήταν «μόνος μου κι όλοι σας». Προσπαθούσε να «τρυπήσει» την άμυνα και έπεφτε πάνω σε τρία - τέσσερα κορμιά. Κάτι για το οποίο, βεβαίως, δεν έχει μερίδιο ευθύνης ο ίδιος ο παίκτης.

Η ομάδα χτίστηκε σε λάθος θεμέλια. Ο κάθε παίκτης έπρεπε να τοποθετήσει ένα «πετραδάκι» και όχι, ο Γιάννης …ολόκληρο βράχο. Πετραδάκι – πετραδάκι, επίσης, χτίζονται η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία, που είναι σημαντικές. Ως αποτέλεσμα ήταν το οικοδόμημα να γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος απέναντι σε μια ομάδα, που δεν έμοιαζε εκ προοιμίου φαβορί. Αναντίρρητα, ο «κώδωνας του κινδύνου» έκρουσε στην αναμέτρηση με την Τσεχία, εν τούτοις, ο θόρυβος κακώς δεν ανησύχησε κανέναν.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη «Τις πταίει;»… Όπως διευκρίνισε στη συνέχεια του άρθρου του «το έθνος δεν πταίει…» Εν προκειμένω, δεν ευθύνονται οι Έλληνες φίλαθλοι για τις μεγάλες προσδοκίες που γεννήθηκαν. Ο Σάμιουελ Τζόνσον, ο Άγγλος ποιητής και συγγραφέας, άλλωστε, είχε αναφέρει πετυχημένα ότι «εκείνος που έχει μεγάλες προσδοκίες, συχνά νοιώθει μεγάλες απογοητεύσεις». Αντιλαμβάνομαι το μότο «νέα ηγεσία, μεγάλες προσδοκίες», αντιλαμβάνομαι τον ενθουσιασμό του νεοεκλεχθέντα προέδρου, εν τούτοις, η απειρία οδήγησε σε λανθασμένες κινήσεις. Μια απ’ αυτή ήταν και το γεγονός ότι ο πήχης ανέβηκε επικίνδυνα ελέω Αντετοκούνμπο.

Κι όπως φάνηκε, το ψυχολογικό βάρος, το άγχος και η πίεση για το μετάλλιο κατανίκησαν τους παίκτες. Απορρόφησαν ενέργεια, πνευματική και σωματική. «Χάλασαν» το μυαλό της πλειονότητας των αθλητών, με συνέπεια στο πιο δύσκολο και συνάμα κρίσιμο αγώνα του Eurobasket να μην είχαν τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα.

Εν κατακλείδι, οι κατηγορίες της κριτικής είναι τρεις: Η καλόπιστη, η κακόπιστη και η ζηλιάρα. Το αμέσως χρονικό διάστημα παίκτες, προπονητές και διοίκηση πρέπει να τη συλλέξουν, να τη διαχωρίσουν ορθά και να διορθώσουν τάχιστα τα «κακώς κείμενα».  

Διαβάστε το άρθρο στους Referees