Πόσο μικροί μας φαίνεσθε αλήθεια; (πόσο απελπιστικά μόνοι, ανάμεσα στους πολλούς;)

Είναι αλήθεια δύσκολο να σηκώσεις το ανάστημά σου, να ισιώσεις τη μέση σου...

να σταθείς απέναντι από αυτό που δεν πιστεύεις και να καταφέρεις να του πεις, πόσο λυπάσαι που δεν είναι αυτό που δείχνει.

Να του πεις ότι δεν έχεις το δικαίωμα να ακολουθείς τερτίπια ελιγμών στις μεταξύ σας σχέσεις και για αυτό θα έπρεπε να σέβεσαι την πορεία αυτής της σχέσης, που ξεκίνησε με ένα «χαίρω πολύ» και κατέληξε με ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλο.

Στη ζωή θα βρεθούν πολλές στιγμές που δε θα μπορέσεις να βρεις βοήθεια, δεν θα βρεθεί όμως καμία που δεν θα μπορέσεις να δώσεις!

Η βοήθεια δεν είναι πάντα υλική, δεν έχει να κάνει με τα πάσης λογής συμφέροντα. Μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα στην παλάμη. Μπορεί ακόμα και να μην είναι τίποτα από όλα αυτά και να είναι μια βόλτα στους δρόμους της πόλης, έτσι, για να αφουγκραστείς τις αγωνίες της και να μοιραστείς τις σκέψεις σου με τον αέρα.

Όταν ανακατεύονται τα θέλω με τα πρέπει, τα μπορώ με τα νομίζω, η αγωνία να έχω «και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη», είναι ακριβώς η στιγμή εκείνη που μικραίνεις και μικραίνεις και μικραίνεις και στο τέλος χάνεσαι και δεν σε βλέπω πια.

Πόσο μικροί μας φαίνεσθε αλήθεια; Πόσο απελπιστικά μόνοι, ανάμεσα στους πολλούς ;

Η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται ενώ η ζωή τραβά τον δρόμο της και εσύ μένεις να διαπιστώνεις για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι, να έχεις δίπλα σου αυτούς που ξέρουν να χαμογελούν, αυτούς που αρέσκονται στις βόλτες στους δρόμους της πόλης για να αφήσουν ένα κομμάτι από τις σκέψεις τους στο διπλανό παγκάκι και να συνεχίσουν, αυτούς που στο βλέμμα τους διακρίνεις ντομπροσύνη, ευαισθησία φιλότιμο, ανιδιοτέλεια και αξιοπρέπεια.

Μη μας φοβάστε εμάς, όπως τότε και τώρα, τo ‘χουμε ξανακάνει, το ‘χουμε ξαναζήσει, το μπορούμε!

Σας ευχαριστούμε για τη «συμπάθεια» και τα αισθήματα «φιλίας» που με γενναιοδωρία μας προσφέρετε αλλά, δεν τα χρειαζόμαστε!

Θα τα καταφέρουμε και χωρίς την «αγάπη σας»!

Τάνια Μερίκα