Οικειότητα μεταξύ διαιτητή και coach: Μια έννοια αντίθετη ή συμβατή... (το παράδειγμα στο Άρης - Καρδίτσα)

 

Η οικειότητα μεταξύ ενός προπονητή και ενός διαιτητή... είναι μια έννοια αντίθετη ή συμβατή;

Παρατηρώντας τον αγώνα του Άρη με την Καρδίτσα έπεσε στην αντίληψή μου ένα σκηνικό μεταξύ του Γιάννη Καστρίτη και του Βασίλη Πιτσίλκα. Ο πρώτος αντιδράει έντονα για ένα φάουλ και ο Λαρισαίος τον πλησιάζει, ώστε να του εξηγήσει. Μέχρι εδώ είναι όλα καλά...

Μόνο που μετά από δευτερόλεπτα ο τεχνικός των γηπεδούχων προσφωνεί με το μικρό όνομα τον ref: "Βασίλη..." Και μάλιστα φαίνονται ξεκάθαρα τα χείλη του στο βίντεο που σας μεταφέρουμε (δείτε το σκηνικό στο 1.55)... 

Πόσο σωστή ήταν η κίνηση του Γιάννη Καστρίτη κα πόσο αποδεκτή είναι από τους εμπλεκόμενους; Σίγουρα, η χρήση του μικρού ονόματος μπορεί να θεωρηθεί φιλική, αλλά ίσως να μην αντικατοπτρίζει τον επαγγελματισμό που διέπει τη σχέση των δύο ιδιοτήτων. Αντίθετα, η χρήση του επωνύμου ή ακόμα και του επίσημου τίτλου είναι χωρίς αμφιβολία μιας ασφαλής επιλογή που δείχνει σεβασμό προς τον ρόλο του διαιτητή.

Ακόμα κι αν υπάρχει μακροχρόνια γνωριμία... Έτσι, οι προπονητές και οι παίκτες καλό είναι να απευθύνονται στους referees με τρόπο που διατηρεί την ουδετερότητα και τη σοβαρότητα του παιχνιδιού. Διότι, η χρήση μικρού ονόματος ίσως δημιουργήσει την εντύπωση υπερβολικής οικειότητας, κάτι που μπορεί να προκαλέσει αμφιβολίες για την αμεροληψία του διαιτητή.