Σε μια περίοδο που το ελληνικό μπάσκετ... έχει ανάγκη όσο ποτέ την παραγωγή νέων ταλέντων, η ΕΟΚ δείχνει αποφασισμένη να βαδίσει στον πιο κοντό – και ολισθηρό – δρόμο: εκείνον της «εισαγωγής» ξένων παικτών. Ναι, καλά διαβάσατε...
Αντί να επενδύσει σοβαρά και συστηματικά στην ανάπτυξη των Ελλήνων αθλητών, η Ομοσπονδία επιλέγει την εύκολη λύση, ψάχνοντας Αμερικανούς για να γεμίσουν την εθνική ομάδα. Μετά τον Γουόκαπ, που αποτέλεσε την αρχή αυτού του... «μοντέλου», η ΕΟΚ προσπάθησε να πείσει τόσο τον Κέντρικ Ναν όσο και τον Τζέριαν Γκραντ να πάρουν ελληνικό διαβατήριο και να μπουν στο πλάνο του Βασίλη Σπανούλη για το EuroBasket 2025. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, το μόνο που κατάφερε ήταν να εισπράξει ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι», τόσο από τους παίκτες όσο και από τον ίδιο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, του οποίου γνωρίζουμε τις απόψεις και τις θέσεις του.
Το ουσιαστικό πρόβλημα, όμως, δεν είναι, ούτε οι προτάσεις, αλλά ούτε το «όχι» του Ναν ή του Γκραντ. Το πρόβλημα είναι ότι η ΕΟΚ συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη σε μια λογική «μπαλώματος». Αντί να επενδύσει σοβαρά στα νέα παιδιά και στις υποδομές, προσπαθεί με "δανεικές" λύσεις της τελευταίας στιγμής να διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Λες και το μετάλλιο θα έρθει με... εισαγόμενο ταλέντο και όχι με τη δημιουργία μιας ομάδας με κορμό, συνοχή και ταυτότητα.
Τα ίδια ρεπορτάζ λένε ότι η ΕΟΚ αναζητά πλέον άλλον νατουραλιζέ για να καλύψει το κενό, αφού ο Γουόκαπ έχει πρόβλημα στη μέση και ο Ντόρσεϊ δεν είναι στα καλύτερά του. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: μέχρι πότε θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε «Εθνική Ελλάδας» με ξένους που δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική μπασκετική κουλτούρα;
Η απάντηση είναι απλή: όσο η ΕΟΚ αδυνατεί να στηρίξει τις ρίζες της, τόσο θα κυνηγάει χίμαιρες. Γιατί το ελληνικό μπάσκετ δεν σώζεται με «ελληνοποιήσεις» της τελευταίας στιγμής, αλλά με δουλειά στις ακαδημίες, με πίστη στους νέους και με στρατηγική. Μέχρι τότε, θα συζητάμε αν οι επόμενοι Γκραντ ή Ναν θα προλάβουν να βγάλουν ελληνικό διαβατήριο πριν το επόμενο τουρνουά...
.jpeg)
Αναρτήσεις
