Κλειστό και αποστειρωμένο σύστημα... μοιάζει ο χώρος της ελληνικής διαιτησίας!!!
Το ίδιο και η ομοσπονδία διαιτητών. Παρά με ένα υγιές και δημοκρατικά λειτουργικό όργανο. Το τελευταίο διάστημα, η προσπάθεια παραγόντων της ΕΟΚ να επηρεάσουν τις επικείμενες εκλογές της ΟΔΚΕ στις 13 Απριλίου έχει έρθει στο προσκήνιο και αποτελεί αντικείμενο έντονης συζήτησης στα μπασκετικά πηγαδάκια.
Σύμφωνα με πληροφορίες, βλέποντας πως η ΟΔΚΕ οδηγείται προς μία ανακύκλωση προσώπων και όχι σε μια ουσιαστική ανανέωση, οι παράγοντες της ΕΟΚ ξεκίνησαν έναν «μαραθώνιο» επαφών με παλαιότερους και πιο έμπειρους παράγοντες της διαιτησίας. Στόχος τους ήταν να τους πείσουν να θέσουν υποψηφιότητα στις επικείμενες εκλογές, ώστε να αναβαθμίσουν το κύρος της ΟΔΚΕ και να αποτρέψουν την επιστροφή προσώπων χαμηλού βεληνεκούς. Ένα από τα ονόματα που κυκλοφόρησαν ήταν εκείνο του Κώστα Μπούσια, ο οποίος, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, θεωρείται ότι ανήκει στην κατηγορία των προσώπων που δεν μπορούν να προσφέρουν μια νέα πνοή στο θεσμό, ενώ απέτυχε τα τελευταία χρόνια ως πρόεδρός της με συνέπεια να επιστρέψει στον μικρόκοσμο του συνδέσμου.
Το «ταξίδι» για την εύρεση των κατάλληλων υποψηφίων ξεκίνησε από την Αθήνα, συνεχίστηκε στο Βόλο, πέρασε από τη Δράμα και κατέληξε στη Θεσσαλονίκη. Αξίζει να σημειωθεί πως είχε προηγηθεί και μία προσπάθεια στην Κρήτη, με αφορμή το Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδας. Σε όλες αυτές τις συναντήσεις, το μήνυμα ήταν κοινό: να ενισχυθεί η ΟΔΚΕ με ανθρώπους που έχουν εμπειρία, κύρος και διάθεση να αναμορφώσουν τη διαιτησία με την προϋπόθεση να να "ακούν" τις κατευθυντήριες γραμμές από την ΕΟΚ...
Ωστόσο, η πραγματικότητα που αντιμετώπισαν οι παράγοντες της ΕΟΚ ήταν ιδιαίτερα απογοητευτική. Οι παλαιοί παράγοντες που προσεγγίστηκαν και δεν έδειξαν ενδιαφέρον από το πρώτο δευτερόλεπτο, καθώς διαπιστώνουν το ασφυκτικό περιβάλλον που επικρατεί στην ελληνική διαιτησία. Η συγκεντρωτική λειτουργία της ΚΕΔ, σε συνδυασμό με την καθοριστική επιρροή του έμμισθου συμβούλου, που αποφασίζει για κάθε πτυχή της διαιτησίας τους οδήγησε στην οριστική άρνηση.
Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει πλέον ουσιαστικό περιθώριο για δημιουργία, καινοτομία ή οποιοδήποτε όραμα στο πεδίο της διαιτησίας ήταν κοινός τόπος σε όλες τις απαντήσεις. Οι περισσότεροι, με χαρακτηριστική ειλικρίνεια, δήλωσαν πως δεν επιθυμούν να μπλέξουν σε μια διαδικασία που είναι εκ των προτέρων ελεγχόμενη και προβλέψιμη. «Τι να κάνω στην ΟΔΚΕ;» ήταν η φράση που ακουγόταν διαρκώς, με τους υποψήφιους να εκφράζουν ανοιχτά την απογοήτευσή τους για την έλλειψη αυτονομίας και την πλήρη εξάρτηση από την ΚΕΔ.
Ακόμα και παλιοί παράγοντες με πολυετή προσφορά και αναγνωρισμένη αξία στο χώρο της διαιτησίας, που θα μπορούσαν να προσφέρουν σε μια διαδικασία ανανέωσης και εξυγίανσης, προτίμησαν να κρατήσουν αποστάσεις. «Από μακριά και αγαπημένοι...» ήταν η φράση που συνόδευσε το κλείσιμο πολλών από αυτές τις συζητήσεις, με τον κοινό παρονομαστή να είναι η απροθυμία συμμετοχής σε έναν θεσμό που, όπως καταγγέλλεται, λειτουργεί ως «σφραγίδα» και όχι ως ανεξάρτητο και ουσιαστικό όργανο.
Η αποτυχία αυτής της προσπάθειας αναδεικνύει ένα βαθύτερο πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική διαιτησία: την έλλειψη εμπιστοσύνης στις θεσμικές διαδικασίες και την αίσθηση ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, από λίγους και για λίγους. Το γεγονός ότι κανείς από τους προσεγγισθέντες δεν πείστηκε να συμμετάσχει στις εκλογές της ΟΔΚΕ, επιβεβαιώνει τη διάχυτη απαισιοδοξία που επικρατεί για το μέλλον της ελληνικής διαιτησίας.
Εν κατακλείδι, η υπόθεση αυτή αποκαλύπτει το σοβαρό έλλειμμα αξιοπιστίας και διαφάνειας που υπάρχει στους κόλπους της ΟΔΚΕ και γενικότερα στο σύστημα διαιτησίας. Οι εκλογές της 13ης Απριλίου, παρά τις προσπάθειες αναζήτησης νέων προσώπων, μοιάζουν να οδεύουν προς μία διαδικασία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και με φόντο την ανακύκλωση γνωστών προβλημάτων.
Αναρτήσεις
