Η πολιτική, ο αθλητισμός και γενικότερα οι χώροι... εξουσίας βρίθουν από σχέσεις που διαμορφώνονται, διαλύονται και ξαναγεννιούνται μέσα από τις στάχτες τους. Η περίπτωση των δύο πρώην προέδρων, του Κώστα Μπούσια και του Ηλία Καφφέ, είναι η απόλυτη επιβεβαίωση αυτής της διαχρονικής αλήθειας.
Ύστερα από δέκα χρόνια «ψύχρας» και εχθροπραξιών, οι δύο άνδρες εθεάθησαν σε ένα εντυπωσιακό τετ-α-τετ, το οποίο επισφραγίστηκε με ένθερμο εναγκαλισμό. Όσοι γνωρίζουν το παρελθόν τους δεν μπορούν παρά να χαμογελάσουν ειρωνικά μπροστά σε αυτή την ξαφνική ανακωχή. Η λέξη «λυκοφιλία» μοιάζει να ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή τους, καθώς από δύο ορκισμένοι αντίπαλοι, φαίνεται πως πλέον ενώνονται για το κοινό συμφέρον – ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να παρουσιάσουν τα πράγματα.
Η σύγκρουση μεταξύ τους είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν, όταν ο Ηλίας Καφφές, τότε πρόεδρος, δεχόταν σφοδρή πολεμική από τον Κώστα Μπούσια, ο οποίος φέρεται να διαδραμάτισε ρόλο στην απομάκρυνσή του. Τον Οκτώβριο του 2015, σε συνέντευξή του στο Sport24 αλλά και δεύτερη (πατήστε εδώ), ο Λαρισαίος είχε εξαπολύσει μύδρους εναντίον του αντιπάλου του, κατηγορώντας τον για σκοτεινές μεθοδεύσεις και στενές σχέσεις με την ηγεσία της ΕΟΚ.
«Είναι γνωστό σε όλους ότι ο κ. Μπούσιας, πρόεδρος του συνδέσμου Πάτρας, ο οποίος διατηρεί πολύχρονη σχέση με τον Πατρινό Γ.Γ. της ΕΟΚ κ. Τσαγκρώνη, επικοινωνούσε επανειλημμένα με Προέδρους Συνδέσμων και τους διαμήνυε πως ο ίδιος και η ΚΕΔ/ΕΟΚ εκτελούν εντολές του Προέδρου της ΕΟΚ κ. Βασιλακόπουλου, ο οποίος ζητά επιτακτικά: “καθαρίστε τον Καφφέ με πρόταση μομφής, ή θα σας καθαρίσω εγώ”», είχε δηλώσει τότε ο Καφφές, δημιουργώντας ισχυρούς τριγμούς στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο ίδιος μάλιστα είχε αναφέρει ότι είχε στείλει γραπτή ενημέρωση στον τότε πρόεδρο της ΕΟΚ, Γιώργο Βασιλακόπουλο, ζητώντας εξηγήσεις για τις ενέργειες του Μπούσια. Ωστόσο, η απάντηση που έλαβε δεν ήταν από τον ίδιο, αλλά από τον ισχυρό άνδρα της Ομοσπονδίας, Τάκη Τσαγκρώνη, ο οποίος επέστρεψε την επιστολή του ως «απαράδεκτη».
Η επίθεση συνεχίστηκε, με τον Καφφέ να αμφισβητεί το κύρος και τη νομιμότητα των ενεργειών του Μπούσια, υποστηρίζοντας πως διέθετε επαρκή στοιχεία για να προκαλέσει «σεισμό» στην ελληνική διαιτησία. Με λόγια γεμάτα οργή και ειρωνεία, συνέχισε:
«Ποιος είναι ο κ. Τσαγκρώνης; Ποιος του έδωσε αυτό το δικαίωμα και σε ποιον νομίζει ότι απευθύνεται; Διαβάζοντας τις επιστολές μας, πιστεύω να έχετε σχηματίσει γνώμη για όλους μας. Στοιχεία για ό,τι αναφέρω, έχω στη διάθεσή μου επαρκέστατα, που όταν χρειαστεί να τα παρουσιάσω θα γίνει σεισμός στην ελληνική διαιτησία και όχι μόνο. Και εκεί θα χρειαστεί ο κ. Μπούσιας να αποδείξει ότι όσα έλεγε στους προέδρους ήταν αληθή και όχι αποκυήματα της φαντασίας του».
Βεβαίως ...σεισμός δεν έγινε στη διαιτησία, διότι πολύ απλά ο έκπτωτος πρόεδρος μας σέρβιρε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες!!! Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο...
Αυτό που είχε κάνει τότε εντύπωση, ήταν η αποχή του Κώστα Μπούσια από οποιαδήποτε δημόσια απάντηση. Ούτε διέψευσε τις δηλώσεις του Καφφέ, ούτε προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Η σιωπή του, για πολλούς, ερμηνεύτηκε ως σιωπηρή αποδοχή των ισχυρισμών του πρώην αντιπάλου του.
Δέκα χρόνια μετά, η εικόνα των δύο ανδρών σε φιλικό τετ-α-τετ και η σύμπλευσή τους για το καλό του μπάσκετ μόνο απορίες μπορεί να προκαλέσει. Τι άλλαξε μέσα σε μία δεκαετία; Οι μεταξύ τους κατηγορίες, οι βαριές κουβέντες, η δυσφήμιση και οι αλληλοκαταγγελίες φαίνεται πως ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα, το αφήγημα είναι διαφορετικό: η ένωση δυνάμεων για το καλό της διαιτησίας. Από ποιους;
- Από έναν έκπτωτο πρόεδρο;
- Από έναν πρόεδρο με τόσες βαριές καταγγελίες στην πλάτη του;
Μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να έχει μόνο δύο ερμηνείες. Είτε οι δύο πρώην εχθροί αντιλήφθηκαν ότι η μεταξύ τους διαμάχη δεν οδηγούσε πουθενά και αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους το παρελθόν, είτε πρόκειται για μια κλασική περίπτωση αθλητικού οπορτουνισμού, όπου οι παλιές έχθρες θυσιάζονται στον βωμό του αμοιβαίου συμφέροντος. Είτε πάλι η ΕΟΚ τους έφερε πιο κοντά, μια και ο Ηλίας Καφφές βοήθησε στις τελευταίες εκλογές την παράταξη του Βαγγέλη Λιόλιου λόγω του Ευθύμη Ρεντζιά...
Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα του ένθερμου εναγκαλισμού τους έρχεται να υπενθυμίσει ότι στο παιχνίδι της εξουσίας δεν υπάρχουν σταθεροί εχθροί και φίλοι, παρά μόνο διαρκώς μεταβαλλόμενες συμμαχίες. Στην προκειμένη περίπτωση, η λυκοφιλία του Κώστα Μπούσια και του Ηλία Καφφέ αποτελεί ίσως την πιο χαρακτηριστική επιβεβαίωση αυτού του διαχρονικού κανόνα.
ΥΓ. Τον τίτλο το δανειστήκαμε από τα λεγόμενα του Ηλία Καφφέ από το (όχι και τόσο μακρινό) 2015... Είχε δίκιο ο Ηλίας Καφφές; Θα κριθεί σύντομα...
Αναρτήσεις
){kind=link}