Και κάπως έτσι, το Λαύριο αποχαιρέτησε την Basket League, όχι με πάταγο αλλά με έναν βαρύ αναστεναγμό – από εκείνους που φέρνουν πιο πολύ θλίψη παρά θυμό. Δέκα χρόνια παρουσίας, γεμάτα προσπάθεια, ιδρώτα, επιτυχίες, αλλά και "ίντριγκες", φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά για να εξασφαλίσουν την επιβίωση μιας ομάδας που –όπως λέει και ο Γιάννης Ψαρράκης– φώτισε το μπασκετικό σαββατοκύριακο μιας ολόκληρης πόλης.
Μόνο που αυτά τα φώτα, όπως συμβαίνει συχνά, δεν λειτούργησαν μόνο ως προβολείς αλλά και ως… ανιχνευτές χαρακτήρων. Άλλοι τα χρησιμοποίησαν για να ζεστάνουν ψυχές, κι άλλοι για να «ψήσουν» συμφωνίες. Για κάποιους, η πορεία του Λαυρίου έγινε εφαλτήριο για να κλείσουν δουλειές, να μπουν σε σαλόνια που αλλιώς δεν θα τους άνοιγαν ούτε την εξώπορτα. Ήταν εκείνοι οι… παρείσακτοι που είδαν την ομάδα ως ευκαιρία – όχι ως κοινότητα.
Τώρα που τα φώτα έσβησαν, το σκοτάδι ήρθε όχι για να καλύψει, αλλά για να αποκαλύψει. Κι ενώ η λάμψη έχει την τάση να κρύβει ατέλειες και σκιές, το σκοτάδι –όπως σοφά παρατήρησε ο Ψαρράκης– δεν μπορεί να αποκρύψει τίποτα. Αντίθετα, δείχνει ποιοι έμειναν και ποιοι έτρεξαν πρώτοι να προλάβουν την έξοδο κινδύνου.
Το Λαύριο μπορεί να έπεσε κατηγορία, αλλά κάποιοι… βγήκαν εκτός αξιών. Και αυτό πονάει περισσότερο από τον υποβιβασμό.
Αναρτήσεις
