Ο Κώστας Μπούσιας βρίσκεται σε μια εξαιρετικά λεπτή και σύνθετη θέση. Με τη σφυρίχτρα στο χέρι –μεταφορικά και κυριολεκτικά– προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες σε ένα τοπίο όπου τα στρατόπεδα εντός του συνδέσμου Θεσσαλονίκης πολλαπλασιάζονται και οι εντάσεις αυξάνονται. Ανάμεσα στον Ανέστη Πανταζή, νυν πρόεδρο, και τον Κώστα Πουρσανίδη, πρώην επικεφαλής, ο Πατρινός παράγοντας επιχειρεί να διατηρήσει έναν ρόλο διαιτητικό, την ώρα που το παρκέ γύρω του “καίγεται”.
Η πρόσφατη καταψήφιση του οικονομικού προϋπολογισμού πυροδότησε νέα κύματα δυσαρέσκειας. Ο Πουρσανίδης, βλέποντας την κρίση αλλά και τις αδυναμίες του Α. Πανταζή, πέρασε σε ανοιχτή επίθεση, επιχειρώντας να καρπωθεί τη φθορά του αντιπάλου του. Ο Πανταζής, από την πλευρά του, δεν έμεινε άπραγος. Θυμήθηκε εποχές Συμεωνίδη, τότε που η διαιτησία ήταν "κλειστό κλαμπ" και ο έλεγχος από την ηγεσία απόλυτος, στέλνοντας σαφή μηνύματα για τις προθέσεις του.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Μπούσιας καλείται να βρει άκρη στη... Θεσσαλονίκη, εκεί όπου παίζονται τα "μεγάλα παιχνίδια". Όμως όσο κι αν προσπαθεί να μείνει έξω από τις διαμάχες, να είναι ο "ουδέτερος διαιτητής", τόσο περισσότερο βυθίζεται στην εσωτερική διαμάχη. Κάθε του κίνηση ερμηνεύεται, κάθε του επιλογή προκαλεί μουρμούρα.
Στο τέλος, κινδυνεύει να μείνει χωρίς συμμάχους. Και τότε, θα είναι αργά. Γιατί σε αυτόν τον πόλεμο εντός των τειχών, εκείνος που προσπαθεί να τους κρατήσει όλους ικανοποιημένους, συχνά καταλήγει να τον κυνηγούν όλοι.
Αναρτήσεις
