Ο ρόλος του Στ. Μαγκλογιάννη και οι "σκιές" του δεύτερου τελικού...

 

Ο Στέφανος Μαγκλογιάννης, αν και μη διεθνής, ήταν στον δεύτερο τελικό αυτός που ανέλαβε ουσιαστικά τον ρόλο του πρώτου διαιτητή, παρ' ότι επίσημα ήταν δεύτερος. Με εμπειρία μεγαλύτερη από τον Γ. Τσιμπούρη, που ορίστηκε πρώτος και έμοιαζε "άσπρο πανί", αλλά και σαφώς πιο ώριμος από τον τρίτο Ν. Χριστινάκη του οποίου οι διαιτητικές ικανότητες είναι περιορισμένες, ο Στ. Μαγκλογιάννης φάνηκε να "σηκώνει" το βάρος της διαχείρισης του αγώνα, από το τζάμπολ μέχρι και το τέλος.

Ωστόσο, η πρωτοβουλία που ανέλαβε δεν συνοδεύτηκε από την απαιτούμενη διαιτητική επάρκεια, ειδικά σε έναν τόσο κρίσιμο τελικό. Οι παρεμβάσεις του σε εξωαγωνιστικές καταστάσεις, όπως η διαχείριση εντάσεων στον πάγκο και στις κερκίδες, αποδείχθηκαν προβληματικές, στερούμενες συνοχής και κυρίως ψυχραιμίας. Ταυτόχρονα, οι αποφάσεις του σε φάουλ και παραβάσεις ήταν αντιφατικές, με έλλειψη σταθερών κριτηρίων, ακόμη και σε φάσεις που εξετάστηκαν μέσω instant replay.

Εκεί όμως που φάνηκε ξεκάθαρα το κενό ήταν στην άσκηση του πειθαρχικού ελέγχου. Και οι 2 διαιτητές, υπό τον ανεπίσημο "καθοδηγητικό" ρόλο του Στ. Μαγκλογιάννη, κατέφυγαν υπέρμετρα στη χρήση τεχνικών ποινών, προσπαθώντας να επιβληθούν ψυχολογικά, κάτι που, όπως διδάσκει η διαιτητική θεωρία, δεν αποτελεί τεκμήριο ελέγχου, αλλά συχνά ένδειξη αδυναμίας.

Ίσως ο Στέφανος Μαγκλογιάννης να φάνηκε μόνος, χωρίς δίπλα του έναν πραγματικά έμπειρο διεθνή διαιτητή, για να ισορροπήσει το βάρος του ματς. Κι αυτό, όπως όλα δείχνουν, κόστισε στη συνολική εικόνα της διαιτησίας στον δεύτερο τελικό. Προφανώς, και ο Αθηναίος ref δεν άντεξε το βάρος της ανυπαρξίας του Γ. Τσιμπούρη και της ανικανότητας του Ν. Χριστινάκη με συνέπεια ...να σωριαστεί.