Η ηρεμία στο ελληνικό μπάσκετ συνεχώς διαταράσσεται, όχι τόσο από τις εντάσεις μεταξύ ομάδων ή οπαδών, αλλά κυρίως από τη διαχρονική στάση της Ομοσπονδίας, η οποία μένει στο απυρόβλητο, παρ' ότι φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν. Όσες εντάσεις και αν έχουν προκύψει εκτός γραμμών, ελάχιστες φορές έχουν οδηγήσει σε ξέσπασμα πραγματικής βίας από τον κόσμο. Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα παραμένει στην πηγή του: η απουσία αξιοκρατίας και δικαιοσύνης.
Το αίσθημα της αδικίας, η πεποίθηση ότι όλα κρίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, από ανθρώπους που λειτουργούν με σκοπιμότητα, είναι αυτό που ρίχνει λάδι στη φωτιά. Ο φίλαθλος θέλει να πιστεύει σε έναν καθαρό και ρομαντικό αθλητισμό – να βλέπει την προσπάθεια, τον ιδρώτα και τη θυσία να επιβραβεύονται. Όταν αυτά νοθεύονται από παρεμβάσεις και παρασκήνιο, τότε το πρόβλημα δεν είναι η συμπεριφορά του κόσμου ή των ομάδων, αλλά το ίδιο το σύστημα που τα γεννά και κυρίως όσοι το συντηρούν.
Η κυβέρνηση, μπροστά στα γεγονότα του Game 2 και τις εντάσεις στο ΣΕΦ, αποφάσισε την αναβολή του Game 3 και συγκάλεσε σύσκεψη με τους ιδιοκτήτες των δύο ΚΑΕ, ζητώντας διαβεβαιώσεις για την ομαλή συνέχεια της σειράς. Αν και η πρωτοβουλία αυτή είναι θετική, φαίνεται να αγνοεί τον πυρήνα του προβλήματος. Γιατί εστιάζει στις συνέπειες και όχι στις αιτίες.
Δεν είναι οι συμπεριφορές των ομάδων το πρόβλημα. Είναι η αντίδρασή τους σε ένα καθεστώς που δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Και όσο αυτό το καθεστώς παραμένει στο απυρόβλητο, χωρίς λογοδοσία, η κρίση στο ελληνικό μπάσκετ θα βαθαίνει. Χρειάζεται θάρρος να κοιτάξουμε στην καρδιά του προβλήματος και να αποδοθούν ευθύνες εκεί που πραγματικά ανήκουν.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Αναρτήσεις
