Από την Κυριακή το βράδυ, όταν το ελληνικό μπάσκετ μετατράπηκε για ακόμη μία φορά σε πεδίο έντασης, σκιών και ερωτηματικών, ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Βαγγέλης Λιόλιος, έχει επιλέξει τη σιωπή. Μια σιωπή εκκωφαντική, που αντί να καθησυχάσει, ενισχύει τη δυσπιστία. Δύο ημέρες μετά τον δεύτερο τελικό και καμία επίσημη τοποθέτηση. Σαν να μην τον αφορά. Σαν να μην έχει καμία ευθύνη για την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει το άθλημα το οποίο υποτίθεται υπηρετεί.
Η αλήθεια, όμως, είναι αμείλικτη: ο Λιόλιος δεν μπορεί να κρυφτεί όπως πριν τις εκλογές. Η ΕΟΚ είναι υπόλογη για τον ορισμό διαιτητών και κομισάριων από μια ΚΕΔ που είναι διορισμένη από τον ίδιο. Είναι οι άνθρωποί του που όρισαν έναν άπειρο διεθνή διαιτητή όπως ο Γ. Τσιμπούρης, σε ένα ντέρμπι με φόντο τον τίτλο. Είναι η ίδια επιτροπή που έδωσε την ευθύνη σε έναν διαιτητή χωρίς επαρκές διαιτητικό επίπεδο, τον Ν. Χριστινάκη, που ορισε τον Στ. Μαγκλογιάννη που υπέπεσε σε σωρεία λαθών και τοποθέτησε ως κομισάριο στο ΣΕΦ τον Κ. Λαζαρίδη που έγραψε στην έκθεσή του... κατά το δοκούν, αγνοώντας όσα πραγματικά ακούστηκαν και ειπώθηκαν.
Οι σκιές δεν αφορούν μόνο τις διαιτητικές αποφάσεις εντός παρκέ, αλλά και όσα δεν γράφτηκαν – ή γράφτηκαν κάπως διαφορετικά – στις επίσημες αναφορές. Ποιος ελέγχει αυτές τις εκθέσεις; Ποιος τις εποπτεύει; Ο Βαγγέλης Λιόλιος είναι ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Δεν είναι θεατής. Οφείλει να λογοδοτήσει. Να μιλήσει δημόσια. Να δημοσιοποιήσει τις εκθέσεις των παρατηρητών διαιτησίας για τους δύο τελικούς και να εξηγήσει πώς οδηγηθήκαμε εδώ.
Η εποχή των “άφαντων” προέδρων έχει περάσει. Αν ο κ. Λιόλιος φιλοδοξεί να αφήσει πίσω του έργο και όχι συντρίμμια, τότε πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αλλιώς, η σιωπή του δεν είναι έντιμη αποστασιοποίηση – είναι συνενοχή.
Αναρτήσεις
