Καταγγελία στάλθηκε στο email αναφορικά με ένα ζήτημα που "σηκώνει συζήτηση". Θυμάστε τον Βαγγέλη Λιόλιο που έλεγε κάποτε: "Υπόσχομαι ότι κανένα παιδί δεν θα κλάψει..."; Η υπόσχεση αυτή, ειπωμένη κάποτε με στόμφο και συγκίνηση, σήμερα μοιάζει με ειρωνικό σύνθημα που συνοδεύει τη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να την πάρει στα σοβαρά, η καθημερινότητα στην ελληνική διαιτησία φροντίζει να την αδειάζει, ξανά και ξανά.
Πρόσφατα, ένα περιστατικό ήρθε να επιβεβαιώσει τη σαθρότητα πίσω από τα μεγάλα λόγια. Ένας 22χρονος διαιτητής, γεμάτος ενθουσιασμό και δίψα για προσφορά, ειδοποιήθηκε ότι θα συμμετάσχει σε τουρνουά 3x3. Μάλιστα, του ζητήθηκε –εμμέσως πλην σαφώς– να καλύψει τα έξοδά του. Το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί ήθελε απλώς να βρεθεί στο γήπεδο. Να σφυρίξει. Να μάθει. Να χτίσει το μέλλον του.
Και μετά ήρθε η ανατροπή. Ένα τηλεφώνημα. Ξε-ορισμός. Καμία εξήγηση. Όταν τόλμησε να ρωτήσει «γιατί;», πήρε την απάντηση που κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θέλει ούτε να φανταστεί: «Δεν υπάρχει γιατί...»
Μα υπάρχει. Και το ξέρουμε όλοι. Ήταν εκδικητικό. Ήταν μικροπολιτικό. Ήταν η απάντηση ενός μηχανισμού που δεν ανέχεται ούτε σκιές διαφωνίας, ούτε την παραμικρή υπόνοια ανεξαρτησίας. Γιατί όταν δεν ανήκεις στο "κλαμπ", τότε ο δικός σου δρόμος γίνεται πιο ανηφορικός. Και όταν είσαι "το παιδί του άλλου", του... ανεπιθύμητου, ακόμα περισσότερο.
Η διαιτησία δεν είναι απλώς κανόνες και σφυρίγματα. Είναι ήθος. Είναι δικαιοσύνη. Είναι σχολείο για χαρακτήρες. Ή έτσι θα έπρεπε να είναι. Για κάποιους από εμάς, ήταν πάντα υπόθεση αξιοπρέπειας. Και αυτήν την αξιοπρέπεια δεν την υποθηκεύσαμε ποτέ, ούτε για μια καρέκλα, ούτε για μια ψηφοφορία.
Σήμερα, πληρώνει ο 22χρονος. Όχι γιατί έκανε κάτι λάθος. Αλλά γιατί εγώ στάθηκα απέναντί τους. Δεν τους έκανα τα χατίρια. Δεν υπέγραψα «λευκές επιταγές». Και σε έναν κόσμο που λειτουργεί με πειθαρχία μέσω φόβου, η ανεξαρτησία θεωρείται απειλή.
Αλλά θέλω να το πω, δημόσια και καθαρά:
- Η διαιτησία δεν σας ανήκει.
- Δεν είναι φέουδο.
- Δεν είναι μαγαζί.
- Δεν είναι πειραματόζωο εκδίκησης.
Είναι κοινό αγαθό. Και όσοι βάλθηκαν να την μετατρέψουν σε προσωπικό χωράφι, θα μας βρίσκουν απέναντι. Όσο και να προσπαθείτε, κανένα παιδί δεν θα κλάψει μόνο του. Γιατί εμείς, οι λίγοι που μείναμε να κοιτάμε τον καθρέφτη μας χωρίς ντροπή, θα είμαστε εκεί. Θα θυμίζουμε. Θα φωνάζουμε.
Όχι από πίκρα. Από αξιοπρέπεια. Από εκείνη την παλιά, ξεχασμένη λέξη που εσείς σβήσατε από τα λεξικά σας.
Υ.Γ. Είμαι ένας από αυτούς που δεν έμαθε ποτέ να χαμηλώνει το βλέμμα...
Αναρτήσεις
